Ik staar over het water. De meeuwen vliegen sierlijk om elkaar heen en landen een voor een in het water. Langzaam sluit ik mijn ogen en voel hoe de kou lichtjes over mijn wangen blaast. Achter mij hoor ik een groepje schoolkinderen langslopen. Het gezellige gebabbel wordt onderbroken wanneer de juf ze onderbreekt met aanwijzigingen. Dan is het weer stil en het enige wat ik nu hoor is, in de verte, een voorbijrijdende tram. Deze lockdown voelt op bepaalde momenten heel onprettig. Het brengt veel onduidelijkheid en angst met zich mee op allerlei gebieden en daarmee ook onrust die in mijn hele lichaam is te voelen. Momenten als deze, alleen, ’s ochtends vroeg in de buitenlucht, met het zachtjes kabbelende water voor mij, zijn dan heel fijn. Als een slak die in zijn huisje kruipt, trek ik me terug in mijn eigen zone. Ik luister naar mijn ademhaling, wat hypnotiserend werkt. Pas wanneer mijn spieren de…

• 1
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

Het is nog rustig als ik, vandaag samen met Moos, de Jordaan in loop. Verderop zie ik een paar buurtbewoners die hun trouwe viervoeters uitlaten. Enthousiast begroeten en besnuffelen zij elkaar. De viervoeters dan, voor wie de 1,5 meter regel immers niet geldt. Op gepaste afstand praten de baasjes over koetjes en kalfjes en de pandemie die sinds een aantal maanden niet alleen Nederland maar zelfs de hele wereld teistert. Het is sindsdien het gesprek van de dag, waar je je ook bevindt. Ik heb me afgesloten van de angst, het nepnieuws en de complottheorieën die verspreid werden, weg van de onrust. Quarantaine binnen quarantaine. Voor me doemt de A’dam Toren op. Waar normaal op 85 meter over het randje wordt geschommeld, zij het niet op dit tijdstip, zijn ook de schommels al maanden niet in gebruik. Alles is anders, zelfs de stilte voelt niet zoals op andere dagen. Verzonken in gedachten vul…

• 2
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0

De ochtendzon straalt voorzichtig door de takken van de bomen die de vijver omringen, zoals de bierblikjes een cirkel vormen om de dakloze die op een bankje zijn roes ligt uit te slapen. In het midden van de vijver kijkt een reiger stoïcijns voor zich uit. Langzaam strekt hij zijn nek voordat hij aanstalten maakt om op te stijgen richting de strakblauwe hemel. Zachte rimpels vormen zich in het water na zijn geruisloze vertrek en laten de verwelkte waterlelies lichtjes schommelen. Het is bijna sprookjesachtig hoe de vijver erbij ligt; prachtig, als een levend schilderij van Monet. – Westerpark In ‘Mooi in quarantaine’ ga ik op zoek naar mooie momenten gedurende de coronacrisis. Tijdens mijn bijna dagelijkse ochtendwandeling door mijn woonplaats Amsterdam leg ik deze vast met de camera van mijn smartphone of een fotocamera. 

• 5
• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0