Ik zou om middernacht landen op Schiphol. Daar denken de weergoden anders over. Eindeloze regen- en onweersbuien teisteren Barcelona. Ik kijk door het raampje naar buiten als ik de samengepakte wolken zie oplichten door de bliksemschichten. De gezagvoerder is al een paar keer de cockpit uitgekomen om mee te delen dat we niet mogen vertrekken. Een hoop gemopper tot gevolg. Ik snap dat niet. Wil je dan dat we opstijgen met het risico dat de bliksem inslaat en je met een brandende motor een noodlanding moet maken? In mijn hoofd speelt het riedeltje “prepare for impact” zich af en leg ik mijn hoofd denkbeeldig tussen mijn knieën. Denkbeeldig, want ik denk dat in het echt mijn buik dit niet toelaat, lichamelijk gezien. De cabin crew lijkt zich ook wat ongemakkelijk te voelen. Er wordt omgeroepen dat consumpties voor de helft van de prijs worden verkocht. Hoongelach vanuit de cabine. “Nou, nou, nou, toe maar, 50% korting! Je zou het gratis moeten weggeven!” Beste mensen, het is niet de schuld van de stewardessen of überhaupt van de luchtvaartmaatschappij dat we niet mogen vertrekken, hè? Ik rol met mijn ogen, gooi mijn sjaal over mijn gezicht, begin aan mijn meditatie (ja dat lukt ondanks de drukte) en probeer te slapen. Dat gaat dan wat lastig omdat mijn buurvrouw haar nogal gezette dij tegen mij aanwrijft. De stoelleuning stond al omhoog toen ik plaatsnam, maar nu snap ik waarom. Ik wil niet onbeleefd zijn, want dat is zij ook totaal niet, dus ik laat het en neem me voor alsnog een dutje te doen. Poging twee mislukt wanneer ik passagiers hoor klagen over een medepassagier die driftig verhaal haalt bij de gezagvoerder. Voor de ingang van de cockpit staat hij wild te gebaren en loopt dan weer terug naar zijn plek. Dit gaat nog wel een paar keer zo door en zijn zijn acties zijn een goeie reden voor anderen om over hem te roddelen. De Story is er niets bij. Rumor has it dat hij lijdt aan nicotinegebrek maar van de captain geen peukie mag roken in de slurf vanwege veiligheidsredenen. Ah, dat verklaart een boel.
Nou, nou, nou, toe maar, 50% korting! Je zou het gratis moeten weggeven!
Een andere man beweert dat niemand zo lang, we zijn inmiddels 2,5 uur verder, in het vliegtuig vastgehouden kan worden. Vastgehouden. Hij doet het overkomen alsof het vliegtuig is gekaapt. “That is not gonna happen” roept hij stellig wanneer hij zijn tas pakt.
De gezagvoerder meldt zich voor een derde keer met de boodschap dat we nog steeds niet kunnen vertrekken, maar dat men het vliegtuig wel mag verlaten. Je mag er alleen niet meer in…. De opstandige man en zijn partner besluiten niet langer te blijven en annuleren bij dezen hun reis. De rest, inclusief de mensen die met hun grote waffel zeiden dat ze weg wilden, blijft achter, wachtend tot we mogen vertrekken.
Ik heb inmiddels wel medelijden met het personeel. In zo’n situatie als deze, waar bijna elke passagier loopt te klagen, hebben ze de kutste baan ter wereld. Ik denk dat ik me zou opsluiten in de wc, ook al is deze heel vies na alle korte en lange bezoekjes van de passagiers.
Door het wachten gaan mensen een beetje apart doen, merk ik. De een steekt in gedachten een sigaret op en blaast een fantoomwolkje uit haar mond, de ander begint te ijsberen en weer een ander kijkt tv op de smartphone met het volume op 10, zodat iedereen verplicht is om mee te luisteren naar een zinloze discussie in een of andere soapserie.
Net als ik ervan uitga dat de vlucht wordt geannuleerd, roept de gezagvoerder om dat we toestemming hebben om te vertrekken. Na 5 uur vertraging, 2 uur vliegen en een kotsende buurvrouw, raken we, keihard, Nederlandse bodem.
En pas wanneer de vogeltjes fluitend een nieuwe dag aankondigen, lig ik eindelijk in mijn bed en kan mijn nacht beginnen.
Ik wil de captain en zijn crew oprecht bedanken voor hun goede zorgen voor en tijdens de vlucht. Bedankt dat we veilig zijn thuis gekomen.
De omslagfoto dient ter illustratie.
