De camera als doorgeefluik van een belangrijke boodschap

De 23-jarige fotografe Dominique Chandreperkash wist al jong dat ze niet in de wieg was gelegd voor een lange schoolcarrière of een kantoorbaan. Toen zij op haar 17e jaar de spiegelreflexcamera ontdekte, was er voor haar geen weg terug. Fotografie was wat zij wilde doen.

EXPRESSIE ‘Ik was op jonge leeftijd gefascineerd door kleding en dans. Ik bekeek mensen vaak van top tot teen omdat ik interesse had in wat zij aan hadden. Mijn moeder schaamde zich dan wel eens voor me. Ik hield toen al van mooie kIeding en andere spullen. Al had ik hoge koorts, ik knapte op door te winkelen. Ook keek ik vaak in modebladen en fantaseerde hoe het zou zijn om zelf mee te werken aan een artikel. Ik heb jarenlang gedanst en heb van mijn van 12e tot mijn 16e op Lucia Marthas gezeten. Dansen was mijn uitlaatklep. Gevoel wat ik niet kon verwoorden, uitte ik met dans. Helaas moest ik door een blessure opgeven, maar er was wel wat anders wat mijn interesse had gewekt. Ik had een kleine digitale camera waarmee ik opnames maakte terwijl ik aan het dansen was. Zo kon ik het terugzien en mezelf verbeteren. Op mijn 17e verjaardag kreeg ik een spiegelreflexcamera en had ik me voorgenomen om foto’s te maken, zo mooi dat ze ook in een magazine geplaatst konden worden. De camera bleek voor mij al snel de perfecte tool te zijn om anderen te laten zien wat ik zie. Met woorden kon ik het vaak niet omschrijven, maar wel met mijn foto’s. Net als dans werd dit voor mij een vorm van expressie.’

BUITEN DE LIJNEN ‘Door gewoonweg foto’s te maken, heb ik mijzelf ontwikkeld als fotografe. Wel heb ik een opleiding aan de Fotovakschool gevolgd, maar dat was voor mij verre van ideaal. Hoewel je er wel bepaalde technieken leert, merkte ik vooral dat ik niet functioneerde in een systeem waarin mijn creativiteit niet werd ondersteund. In deze periode heb ik echt geleerd dat ik mijn hart moet volgen. Dat wat en hoe ik fotografeer, goed is omdat ik het goed vind. Ik werk en denk graag buiten de vaste lijnen, ben eigenlijk best eigenwijs. Dat zullen mijn ouders ook niet ontkennen. Maar ondanks dat eigengereidheid hebben ze me wel altijd ondersteund en mij zelf laten ontdekken wat goed en niet goed voor mij is. Mijn diploma heb ik uiteindelijk met heel goede resultaten behaald en ik ben daarna fulltime als fotografe aan de slag gegaan. Tijdens mijn opleiding kreeg ik al opdrachten. Van portretten tot aan bruidsfotografie. Ik heb alles uitgeprobeerd om tot de conclusie te komen wat ik echt wil. En dat is mode en portretten, of een combinatie daarvan. Het is een portret dat het verhaal van een persoon vertelt en niet zozeer de kleding.’

Jezelf kunnen zijn, is het mooiste wat er is.

I AM ‘Mensen laten zien wat ik zie door de camera is wat mij drijft in dit vak. Wat ik zie vind ik mooi en wil ik graag delen met anderen en mensen inspireren. Dat is ook wat ik met mijn project  ‘I AM’ doe. Hierin interview ik steeds één vrouw over wie zij is. Hoe zij zichzelf ziet, hoe ze denkt dat anderen haar zien. Het is een stuk zelfreflectie wat te zien is in het eindresultaat. Vaak confronterend, maar altijd puur. Wat ik zelf van dit project leer, is dat het gemakkelijker is om jezelf te zijn dan jezelf aan te passen aan jouw omgeving. Jezelf kunnen zijn, is het mooiste wat er is. De boodschap van ‘I Am’ past daarom bij mij en mijn werk. Mijn doel is om zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn foto’s en daarmee te zeggen: wat ik zie, is dat elke persoon uniek is en enorm mooi is wanneer hij of zij volledig zichzelf is. En dat wil ik delen.’

www.dominiquechandreperkash.com

 

Laat een bericht achter

Navigeer