Dunyalar: Affetmek/Vergeven

Affetmek is het Turkse woord voor vergeven. Wikipedia zegt hierover: Vergeving is volgens de algemene opvatting het iemand niet meer kwalijk nemen van een ernstige daad. Afgelopen week ben ik op verschillende momenten dit woord en de betekenis hiervan tegen gekomen. In sommige gevallen had het betrekking op mij en soms op anderen. Het kunnen vergeven, is volgens mij een van de moeilijkste en krachtigste dingen die er zijn. Jong en oud, allemaal kunnen wij het maar of we het doen, is een tweede. In mijn blog ‘Tussen angst en moed’ van 5 november 2017 heb ik het ook over vergeving gehad Mijn vader heeft mij op verschillende manieren voorgedaan hoe je om vergeving vraagt en hoe je vergeeft. Bij mijn ouders thuis en bij de mensen waar zij mee omgingen was het de gewoonte dat bij het op reis gaan naar het verre thuisland of andere reizen dat je mensen die je dierbaar zijn belde of langsging om vergiffenis te vragen en te geven. Ik heb dit altijd een mooi ritueel gevonden en heb dit in mijn huidige leven op mijn manier ook een plek gegeven.

Als ik vergiffenis wil vragen door mijn excuses aan te bieden, kan mijn ego soms in de weg staan. Bedoeld en onbedoeld kwets ik ook soms mensen. Ik kan natuurlijk nu hier gaan schrijven dat ik nooit opzettelijk een andere persoon kwets, maar net als iedereen heb ik ook zo mijn momenten dat ik mijn winti heb, zoals mijn kinderen dat dan zo mooi kunnen zeggen. En dan komt het wel eens voor dat ik me daar ook schuldig aan maak. Soms kan je ook door de ervaring van de jaren erachter komen dat je een jaar geleden met je handeling de ander hebt benadeeld. Als het besef later komt dan ben ik ook meestal niet te beroerd om mijn excuses aan te bieden. Om te voorkomen dat ik mensen onnodig weer ga kwetsen, laat ik de voorbeelden hierbij achterwege.

Mijn ego en angst zijn niet opgewassen tegen mijn wil en moed

Mijn  mooiste voorbeelden van vergeving zijn die waar mijn vader in voorkomt. Mijn vader heeft vanaf zijn tiende als knecht gewerkt bij een grootlandbezitter. Los van het feit dat mijn vader deze mensen eeuwig dankbaar was, wat ik eigenlijk nooit goed begrepen heb, zijn er ook gebeurtenissen geweest waar hij en mijn tante liever niet over spraken. In 1984 zijn mijn ouders naar Mekka gegaan en volgens de overtuiging van mijn vader moest je voordat je de reis naar Mekka maakt met jezelf en je omgeving in het reine komen.  Dat maakte dat mijn vader het nodig vond om voor zijn vertrek de grootlandbezitter te bellen en hem om vergiffenis te vragen. Het was een lang en emotioneel telefoongesprek waarbij zijn kwetsbaarheid hem in mijn ogen nog groter maakte. Ik was van mijn kruin tot mijn tenen trots op vader. Toen hij ziek werd en het duidelijk werd dat hij niet meer zou genezen, kwam de grootgrond bezitter met zijn gezin, zijn twee vrouwen en oudste zonen langs in het ziekenhuis. Deze man, die een begrip is in Karaman, vroeg deze keer om vergiffenis aan mijn vader. De woorden die hij daarvoor gebruikte, hebben grote indruk op mij gemaakt de vertaling klinkt dan ongeveer zo. ‘in mijn jonge jaren, toen ik met andere ogen de wereld in keek en mijn ego en hebberigheid de baas over mij waren, heb ik jou en jou zus niet altijd goed behandeld. Jij als grote wijze man hebt mij om vergiffenis gevraagd maar ik heb nu pas mijn moed bij elkaar kunnen rapen, om jou om vergeving te vragen’. Mijn vader knikte met zijn hoofd en deze man boog over het bed van mijn vader om hem een knuffel te geven. Later op deze dag vertelde mijn vader dat hij nooit had gedacht dat hij dit zou meemaken. Er was een bepaalde rust over hem heen gekomen en zijn mondhoeken stonden omhoog ondanks dat de hele situatie treurig was. Hij was tevreden met deze gebeurtenis. Mijn oude, wijze zus en ik hebben de hele avond bij haar thuis een grote pot Turkse thee gedronken en voor ons uit gestaard. Zo’n grote impact had het op ons. Geen verhalen, geen zonnepitten, alleen maar stilte en thee.

Bij het eerste voorbeeld was ik 15 jaar en het tweede ongeveer 38. Beide ervaringen samen maken voor mij de cirkel rond waardoor ik de kracht en betekenis van vergeving meer ben gaan inzien. Er ontstaan steeds meer momenten waarbij ik mensen tegenkom waarmee er zaken te vergeven zijn, aan beide kanten. Elke keer is het weer een opluchting en voelt het bevrijdend. Meestal in een fractie van een paar minuten strijden mijn ego en angst tegen mijn wil en moed over het wel of niet uit mijn strot krijgen van de passende woorden. Mijn ego en angst zijn niet opgewassen tegen mijn wil en moed, die keer op keer weer overwinnen door mijn ego en angst een grote knuffel te geven, ze even te parkeren op een bank met mooie kleuren en daarmee even de mond te snoeren. Als mijn wil en moed de overhand hebben, dan kijken de andere twee naar hoe de passende woorden als een mooie ketting aan elkaar geregen worden, waardoor er een glimlach verschijnt op de gezicht van de ander, wat weer uitstraalt op mij en mijn ego en angst kleiner worden.

Fijne zondag!

Laat een bericht achter

Navigeer