Het vertalen van het woord aarden naar het Turks is best lastig. Ik kom uit op alismak, maar dat betekent ook wennen, en aarden gaat voor mij net een stap verder. Als ik de Dikke van Dale raadpleeg, zegt het: ‘zich thuis gaan voelen, gedijen en groeien’. En dat is de betekenis waar ik naar op zoek ben, dus na alismak dalanmak budaklanmak. Daar is weer de vertaling van dat je na het wennen, groeit en bloeit en onderdeel wordt van de omgeving. Aarden is ook wortel schieten op een nieuwe plek. Maar ook de oude aarde opzoeken waar je je goed hebt gevoeld om energie op te laden om te kunnen shinen.
Voor mij zijn dat verschillende plekken op de aardbol, en afhankelijk van waar ik mee worstel zoek ik die plekjes op om te aarden en letterlijk contact met mezelf te zoeken. Dat zijn plekjes in Nederland en dan met name Amsterdam, maar ook in Turkije, zoals mijn geboorteplaats, of Antalya. Het zijn meestal plekken waar ik me intens gelukkig heb gevoeld of tot life changing inzichten ben gekomen. Eén van deze plekken is in Amsterdam, tegenover de Westergasfabriek. Daar staat een grote witte watertoren. In die omgeving kregen mijn ouders hun eerste, eigen woonruimte. Wij woonden precies op de hoek van de van Hallstraat, waar tram 10 een bocht maakt. Mijn broer was negen en ik vier jaar toen hij en de rest van de familie naar Nederland kwamen. Ik had al een jaar op deze plek doorgebracht en uit ons raam naar buiten gekeken waar ik de trams aan en af zag rijden. Als de tram een bocht moest maken, maakte dat een apart, knarsend geluid en de meeste tramchauffeurs gingen ook uit voorzorg tringelen zodat de auto’s die aankwamen de tram, die ze niet zagen, wel konden horen. Met de komst van mijn broer werd mijn wereld in één klap veel groter. Ik mocht met hem mee naar buiten. Van de vijftig vierkante meter was dat ineens veranderd naar de hele buurt. Hij had toen nog geen vrienden, en ik was zijn maatje. Samen gingen we omgeving verkennen. Alles wat hij deed, dat deed ik na. Zo klommen we vaak over het hek dat om de watertoren stond. We wandelden langs het water langs het Westerpark en gingen op een brug zitten kijken naar de mensen die langsliepen. Twee jaar heeft hij me op sleeptouw genomen en ging ik overal mee naar toe met hem. Daarna kregen we ieder onze eigen vrienden. We gingen samen naar buiten, maar gingen onze eigen gang. Hij was geobsedeerd door Zorro en ik door Pipo de clown en Mamaloe. De witte brug bij de Westergasfabriek met het uitzicht op de grote watertoren is mijn favoriete plek als ik moeilijke keuzes moet maken.
Met de komst van mijn broer werd mijn wereld in één klap veel groter
Soms komt in je leven alles bij elkaar en wordt het een kluwen van shit, en wil je verdwijnen onder de drie dekens en tien jaar later weer tevoorschijn komen. Je hoopt dat wanneer je wakker wordt, alles zich heeft opgelost. Dat zijn de momenten wanneer ik de plekken opzoek waar ik op de grond sta en een soort van magneet door mijn voeten naar boven voel stijgen. Bijvoorbeeld de boomgaard net buiten Karaman. Mijn vader is na zijn pensioen teruggegaan naar Turkije en heeft een groot deel van zijn dromen waar gemaakt. Door het stuk grond om te bouwen naar een boomgaard waar elk moment van het jaar wel iets groeit wat eetbaar is. De omgeving van deze boomgaard is niet bebouwd en in de verte zie je een immens grote berg. Op deze grote vlakte en aan de voet van die grote berg voelt alles weer heel klein en betrekkelijk. Wat me laat aarden, is de schoonheid van de omgeving en de wetenschap dat mijn vader daar op deze plek echt gelukkig is geweest. Rond mijn 28ste was ik op deze plek. De omgeving was prachtig. Mijn twee oudste dochters hebben eindeloos met de andere kinderen van de familie gespeeld, tot hun knieën in de modder gestaan, en daarna sprongen ze in de waterbassin om weer schoon te worden. Ze aten zich een slag in de rondte aan alle lekkere dingen die daar aan de bomen groeiden en wat ter plekke op open vuur werd klaargemaakt. Op deze plek heb ik heel lange wandelingen gemaakt en een soort van jas uitgedaan van zorgen voor en iedereen pleasen. Na de vakantie zou ik beginnen aan het derde leerjaar van mijn HBO opleiding waar ik me met bloed, zweet en tranen doorheen aan het werken was. Het jaar ervoor was er zelfs een moment dat ik wilde stoppen met de opleiding. Na veel gesprekken met mijn mentor en andere mensen wist ik het niet meer. De brij in mijn hoofd was groter geworden en de beslissing had ik uitgesteld tot na de zomervakantie.
Bij het dieper aarden, hoort ook Turks praten, simpelweg de hele avond thee drinken, rummikub spelen en luisteren naar verhalen over mijn familiegeschiedenis. Toen mijn vader in leven was, waren het de mooie verhalen van mijn vader waar ik altijd wel weer inspiratie uit haalde. Nu zijn het de verhalen van mijn oudste zus; zij is 64, één en al rust, en stelt veel vragen om mijn wereld te snappen. De combinatie van thee, de warme zon, lange wandelingen en haar doordringende vragen in de boomgaard zorgen voor verbluffende oplossingen. Het maakt me bewust van waar ik vandaan kom, en dat zorgt ervoor dat ik weer weet waar ik naartoe wil en waar ik nu sta. De grote stap van een meisje van 11 dat niet naar school mocht, dat vergeten was door leerplicht, naar waar ik in het hier en nu sta. Een zelfstandige werkende wereldmama met nog steeds heel grote dromen.
