Dunyalar: Bahar/Lente

Bahar is het Turkse woord voor lente. De Dikke van Dale zegt hierover: eerste jaargetijde, namelijk van 21 maart tot 21 juni; = voorjaar. De lente hangt in de lucht, je merkt het aan de vogels die na de stilte in de winter volop aan het fluiten zijn in de ochtend. Aan de narcissen en krokussen die uit de grond zijn gekropen, de knoppen aan de bomen en struiken die snel gaan openspringen, waarvan het meest opvallend de grote knoppen van de magnolia’s zijn. Het wordt eerder licht en later donker. Er hangt een magische sfeer in de lucht die je net niet kan vastpakken, maar het is er gewoon. Ik merk dat mensen om me heen last hebben van het resetten van hun lichaam wat ook wel bekend staat als voorjaarsvermoeidheid. Alsof je lichaam een paar stappen achteruit zet om een sprintje te trekken om de magie die in de lucht hangt met een grote sprong in ontvangst te nemen. Als de vlies wat er nu om deze magie heen zit is opengebroken op 21 maart, komen de cupido’s die zich verstopt hebben in de vlies gevuld met magie naar buiten. Want als we de oude schilderijen moeten geloven zijn ze naakt en hebben ze het koud in de winter. Ook een gevolg van de naderende voorjaar is dat mijn fantasie wel eens op hol slaat.
De drang om mijn ramen te lappen, de winterplantjes op mijn balkon weg te halen en de plantenbakken te vullen met vrolijke voorjaarsbloeiers is groot. Dus een dezer weken zal ik, als ik de deken van voorjaarsvermoeidheid van me af heb geslagen dat gaan doen. De pubertijd is volgens mij ook een soort voorjaar. Je lijf en brein zijn bezig om tot bloei te komen. De magie van de pubertijd is meer een soort van zwarte magie, waar je als ouder versneld in de herfst van je leven terechtkomt zeg ik met een dikke knipoog.

Het is dus bijna 21 maart, de dag dat ik formeel jarig ben. Jarig volgens alle officiële documenten. Pas rond mijn twintigste vertelde mijn moeder dat dat niet mijn echte geboortedag was, maar dat het 1 april is. In eerste instantie dacht ik dat mijn moeder een 1 april grap met me wilde uithalen en dat ze dat dan op 1 april zou zeggen. ‘Gefopt, je bent toch op 21 maart jarig.’ Maar dat deed ze niet, en na enig research bij mijn tantes en oudste zus bevestigden zij het verhaal. Ik ben dus echt op 1 april geboren. Volgens mijn moeder sneeuwde het op die dag. Dat is nu alweer 48, bijna 49 jaar geleden. Na 1 april heb ik nog twaalf maanden waarbij ik een 4 in mijn leeftijd heb en daarna moet ik het doen met een 5. Voor mijn gevoel ga ik dan naar de tweede helft van mijn leven waarbij andere nieuwe dingen tot bloei zullen komen.  Deze overgangsfase voelt ook als een soort lente. Mijn oergevoelens om kinderen te baren en ze groot te brengen schuiven opzij en daarvoor in de plaats komen er nieuwe, mooie dingen zoals ondernemingen, creatieve uitspattingen die langzaam vorm beginnen te krijgen.
Over de rijkdom in mijn leven wil ik niet bescheiden zijn. Ik heb een rijk leven en veel dingen om dankbaar voor te zijn, een goede gezondheid, de verschillende culturen die bij elkaar komen, de verschillende talen die van betekenis zijn voor mij, mijn kinderen, kleinkinderen, een leuke baan en veel leuke mensen waar ik mooie dingen mee aan het ontwikkelen ben. De dingen die ik doe ik met plezier en de dingen die ik minder leuk vind daarvan weet ik dat die ook soms moeten. Die doe ik nu ook meestal als eerste omdat je er dan snel vanaf bent.

Ooit heb ik de keus gemaakt om in mijn blogs niet in te gaan op actuele zaken en me ver weg te houden van maatschappelijke discussies. Die worden op alle fronten al uitgekauwd en vaak zorgen deze stukken juist voor afstand en verwijdering van elkaar en verdiepen de groeven van tegenstellingen. Het lijkt dan wel een kunst om er elke keer een schepje bovenop de doen. De fatsoensnormen vervagen en de grenzen van wat normaal en acceptabel is, zijn niet meer helder. Mijn wens was om met mijn blogs meer verbinding en herkenning te realiseren en zichtbaar te maken dat alle verscheidenheid en diversiteit ook rijkdom is. Voor één keer maak ik hier een uitzondering op. Deze week staat er naast de overgang van de winter naar de lente op woensdag 21 maart nog een andere belangrijke gebeurtenis: de gemeenteraadsverkiezingen. Laten we massaal deze dag gebruiken om Amsterdam de Amsterdam te laten zijn waar het groot in is, waar naast alle huidskleuren, religies, de kleuren van de regenboog, talen en smaken er ook ruimte is voor vernieuwing en verbetering, door middel van een open dialoog en respect.
De kleurrijke stad waar Spinoza, Rembrandt en André Hazes zich ooit thuis hebben gevoeld. Maak gebruik van de stem die je hebt en vind je weg naar de stembus, maak er tijd voor.
Geef Amsterdam weer een voorjaarskleur wat gelijk staat aan hoop!

Fijne zondag!

Laat een bericht achter

Navigeer