Basit is het Turkse woordje voor simpel. Volgens het Wikiwoordenboek heeft het twee betekenissen, namelijk: zonder veel complicaties en weinig ontwikkeld. De eerste uitleg is oké, maar bij de tweede variant waarbij het gaat om weinig ontwikkeld, gebeurt er iets met mij, er zit iets denigrerends in. Tijdens een kennismakingsrondje in 2011, waarbij we met twaalf mensen tegelijk een start moesten maken, heb ik gezegd dat ik simpel ben en van simpel hou. Ik hou van simpel en dat is niet hetzelfde als makkelijk. Ik kan me verwonderen aan de gecompliceerdheid waarmee we soms privé en werkgerelateerde zaken omschrijven of om dingen heen draaien en overanalyseren. Ik ben en hou dus van simpel, en simpel is niet makkelijk. Daarom ben ik het niet helemaal eens met de tweede uitleg voor het woordje simpel, waarbij zowel in de dikke van Dale als in Wikiwoordenboek wordt gesproken van weinig ontwikkeld. Want om simpel te kunnen zijn moet je als persoon veel reflecteren op je eigen handelen en gedrag, je moet vertrouwen hebben in een relatie en durven om het zo nu en dan mis te hebben.
Wanneer ik terugga naar het voorstelrondje in 2011 reageerde de groep geschokt. Ze kenden me nog niet en vonden dat ik mezelf tekort deed. Na veel heen en weer gepraat en gepolder heb ik het veranderd in ekster. Jawel, de zwart-witte vogel die alles pikt wat glinstert. Ik had dat jaar grote keuzes gemaakt, had mijn grote ontkenning achter mij gelaten en was een nieuwe fase ingestapt. Door de druk van de groep heb ik me laten ompraten om niet als simpel maar als ekster te boek te staan. De associatie die ik met een ekster had op dat moment is dat ik talent herken en dat wat werkt, vaak feilloos aanvoel en dit er dan uit pik. Hier de juiste woorden aan geven en onderbouwen lukt niet altijd, maar in 80% van de gevallen heb ik het goed. Achteraf denk ik dat het meegaan in de groepsdruk mij juist kleiner heeft gemaakt. Afgelopen jaar bij de start van een training kwam de kans nog een keer voorbij om mezelf voor te stellen aan de hand van een woord waarin ik me het meest herken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, en zonder er teveel over na te denken kwamen de woorden -plop- uit mijn mond. Esma staat voor simpel, en simpel is niet altijd makkelijk. Er waren nieuwsgierige vragen over wat er voor mij in dit woord verstopt zat. Deze keer leidde het tot een mooi gesprek. De reacties van de mensen in mijn groepje en tijdens het delen met de grote groep waren bevestigend. Nu zit ik in de afronding van deze training en de rest van de groep en de trainers hebben geen idee hoeveel dit ene moment voor mij heeft betekend. Het simpel mogen zijn, maakte dat ik me 100 procent kon laten zien en actief kon meedoen. Er zit een periode van 7 jaar tussen het eerste en laatste voorval waarbij ik ook steeds meer heb ontdekt dat het een talent is en ondersteunend is aan mijn collega’s en partners die juist de complexiteit in kaart moeten brengen. In die 7 jaar heb ik mezelf aangeleerd dat het stellen van de juiste, korte simpele vragen beter werkt dan allerlei epistels en betogen. Soms helpt het om er juist niet over te praten maar het gewoon te doen.
Esma staat voor simpel, en simpel is niet altijd makkelijk.
Mijn leven is allesbehalve simpel geweest. Door dit zo te schrijven, wil ik zaken absoluut niet dramatiseren of overproblematiseren maar het is een gegeven. Door zaken te versimpelen of in de taal van “problematisoren” te bagatelliseren worden dingen overzichtelijk en beheersbaar. In mijn beleving is bagatelliseren geen vies woord. Door het te versimpelen ontstaat er ook perspectief en worden de wegen naar oplossingen zichtbaar. Het geeft hoop en vooruitzicht. In the heat of the moment heb ik niet altijd door dat ik aan het versimpelen ben, “problematisoren” vinden dit dan ook uitermate vervelend., omdat ik in hun beleving te snel wil. Problematiseren en de tijd nemen om te analyseren is hartstikke nodig, maar in sommige gevallen is het ter vervanging van een besluit dat niemand wil nemen. Besluiten die gevolgen hebben voor een bepaalde groep mensen en organisaties. Het is hetzelfde als het schetsen van vergezichten terwijl je voor een kruising staat en je links of rechtsaf moet.
In mijn tienerjaren waarbij ik met veel familieleden mee moest om te vertalen, heb ik geleerd om lange verhalen kort en bondig samen te vatten en alle overbodige informatie weg te laten. Om dit te kunnen, moet je veel vragen stellen om het te snappen. Daarna moet je het in een andere taal en context vertalen. Want hoe vertel je als 11-jarige dat je vader niet meer mag werken omdat hij te oud is, of als 14-jarige dat je moeder een knobbel in haar borst heeft die verder onderzocht moet worden. Waarbij jij de transformator bent in de verschillende machtsverhoudingen van ambtenaar naar cliënt en arts naar patiënt en andersom. Waarbij er ook zaken zijn waar je op die leeftijd geen flauw idee hebt. Zo simpel mogelijk dus!
Fijne zondag!
