Dunyalar: Değişiklik/Verandering

Değişiklik is het Turkse woord voor verandering. De Dikke van Dale zegt hierover: wijziging. Kleine veranderingen hebben soms grote gevolgen. En soms heb je grote veranderingen waarmee je niet eens een deuk slaat in een pak boter. Bij verandering moet ik ook denken aan loskomen of losmaken van vastgeroeste processen of gewoontes. Verandering kan met hele kleine dingen, door een paar spullen in een kamer te verschuiven kan er een hele andere sfeer ontstaan. In mijn huis zet ik regelmatig de boel op zijn kop. Bij mijn ouders thuis gebeurde dat minder, daar stonden spullen jaar in jaar uit op hun vaste plek. Ze werden wel verschoven maar dan was het meer om eronder of eromheen schoon te maken. Na het poetsen en boenen ging alles weer terug op zijn plek.

Dat had ook iets vertrouwds, misschien kwam dat wel doordat mijn ouders juist bezig waren om een vaste, eigen plek te creëren in een land wat voor hun vreemd was. Voor het raam hadden we hagelwitte bloemetjesvitrage, met zware bruine overgordijnen die als de lampen aangingen dicht moesten. Mijn moeder was daarvoor weken achterelkaar naar de maandagmarkt geweest om de juiste gordijnen te vinden. Aan de muur hadden we bloemetjesbehang met grote oranje en paarse bloemen gekocht bij de Kwantum-hallen, een grote wandmeubel met bruine en witte vlakken waar een grote opening zat voor de televisie. Verder hadden we een groot, klassiek, oranje bankstel. Over het zitgedeelte zat een deken heen om slijtage te voorkomen. In die tijd had je advertenties in de huis-aan-huisbladen en onder het kopje ‘wooninrichtingen’ stonden dan deze advertenties. Dan moest je bellen om een afspraak te maken zodat je het artikel kon bekijken, want een advertentie plaatsen kostte geld en meestal stonden alleen de afmetingen en kleur vermeld. Ik ben blij dat dit nu met de Marktplaats-app vele malen sneller gaat.

Ik smul van veranderprocessen

Naast een salontafel in het midden van de woonkamer hadden we ook verschillende bijzettafeltjes. Dat was nodig om gastvrij te zijn. Mijn moeder zat hele dagen op de klassieke oranje bank die voor het raam stond. Daar was ze dan kleine kleedjes aan het haken, waarmee ze de kastdeurtjes, de salontafel en de bijzettafeltjes versierde. Ze had verschillende setjes gehaakt die altijd bestonden uit 12 vierkante en 4 rechthoekige kleedjes voor de tafeltjes. Dat was het enige wat zo nu en dan veranderde; de kleedjes die de boel moesten opsmukken. Het huis van mijn moeder in Turkije is nog bijna op dezelfde manier ingericht als het huis in Amsterdam dat ik net beschreef. De kleuren zijn minder fel, maar nog steeds liggen er overal kleedjes die mijn moeder zelf heeft gehaakt. Elk kleedje staat voor geduld en 1001 gedachtes. In de tijd dat mijn vader in Nederland was, haakte ze deze kleedjes voor anderen en verdiende hier geld mee. Dat ze nu de kleedjes die ze met liefde haakt niet weg hoeft te geven maar haar huis mee kan versieren, is voor mijn moeder een luxe.

Andere veranderingen gaan snel en zijn groot, soms zo groot dat ze moeilijk bij te houden zijn. Zeker als het gaat om veranderingen waar je weinig tot geen invloed op hebt. Processen waarbij je moet loslaten om andere mooie dingen op te kunnen pakken. Dat is wat anders dan de eettafel in de andere hoek van de woonkamer zetten. Ook dan moet je misschien iets meer stappen zetten naar de eettafel en kijk  je net uit een andere hoek naar buiten als je aan tafel zit. Maar dat zijn veranderingen waar je snel aan went. Als ik zeg grote veranderingen, dan heb ik het over het migratieproces van mijn ouders. Mijn stap om een nieuwe start te maken na mijn grote ontkenningen. De stap naar school waarvan de drempel meters hoog was. Of het besluit dat de functie die je bekleedt onvoldoende voldoening geeft. Deze grote stappen waarbij je de horizon niet altijd scherp hebt, dat zijn voor mij betekenisvolle veranderingen. Werkgerelateerd heb ik deze stappen nu meerdere keren gezet. Ik dacht toentertijd dat dit te maken had met mijn omgeving. Dat was een soort slachtofferhouding. Ik irriteerde me dan aan mijn omgeving, begon te mopperen en later kwam ik er achter dat dit mijn drang naar vernieuwing is. Nog later ben ik erachter gekomen dat dit een kwaliteit is; ik ben een pionier. Of ik dat van nature ben of dat het iets is wat ik door de jaren heen heb ontwikkeld door alle extreme veranderingen is moeilijk te zeggen. Een ding is zeker, ik smul van veranderprocessen, krijg er glinsteringen van in mijn ogen, mijn hart gaat er sneller van kloppen. Het is een overlevingsmechanisme geworden zoals Charles Darwin zei; It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change.

Fijne zondag!

Laat een bericht achter

Navigeer