Şans is het Turkse woord voor kans naast sans zegt men ook wel eens olasilik. Volgens de Dikke van Dale betekent het gunstige gelegenheid. Bij kansen vraag ik me altijd af of kansen voorbij komen of dat je ze zelf creëert. Of iets een kans is of pech is ook afhankelijk vanuit welke invalshoek je iets bekijkt, denk ik. Soms, heel soms, heb je ook situaties dat iets lijkt op ongelofelijke pech en later in de tijd een eerste stap is naar een mega succes. Ongeveer negen jaar geleden dacht ik dat ik pech had. Het stadsdeel waar ik werkte, ging fuseren. De functie die ik op dat moment beklede was overbezet; drie mensen die hetzelfde werk deden. Dat moest terug naar één. Na de fusie van de stadsdelen werden een jaar later verschillende afdelingen samengevoegd waardoor je ineens weer vijf mensen had met coördinerende taken. In het nieuw gevormde team had je verschillende stromingen. De verschillende culturen van de drie oude stadsdelen, daarnaast de verschillende afdelingen en de tegenstrijdige opdrachten en drie de verschillende type mensen die bij de verschillende opdrachten hoorden. Van outreachend en eropaf, naar sturen op proces, naar adviserende loketfuncties. Het was uitdaging op uitdaging.
Dit gebeurde allemaal in een tijd dat ik bezig was om een nieuwe fase in mijn leven in te gaan. Ik had gebroken met mijn grote ontkenning en een huis gevonden in Amsterdam en hier net voor getekend. Ik had mijn kans voor een huis in Amsterdam in de vrije sector vergroot door op zoveel mogelijk woningen te reageren. Mijn kansen werden groter omdat het zomervakantie was en er weinig mensen de woning konden bezichtigen. Het was een zonnige dag en tijdens de bezichtiging werd ik op slag verliefd op de grote raampartij waardoor er heel veel daglicht binnenkwam. Net op het moment dat ik mijn eigen huis had, een nieuw leven in Amsterdam was ingestapt, had ik dus de pech dat het op mijn werk een grote chaos werd. Eén dag kan je maar één keer leven. Ik was op dat moment met mijn hoofd en hart bezig om alle schade van mijn ontkenningen te verwerken en de relatie met mijn kinderen opnieuw vorm en inhoud geven. Bovenal wilde ik heel veel genieten van mijn eigen huis, waar ik met niemand hoefde te overleggen. Dit is een gevoel dat ik bij het opendoen van de voordeur nog steeds kan hebben. Een klein feestje, schoenen uitschoppen, huispak aan en rustig landen in mijn eigen huis. Op zonnige dagen mijn plantjes op mijn balkon bewonderen en op regenachtige dagen lekker wegzakken op de bank.
Bij kansen vraag ik me altijd af of kansen voorbij komen of dat je ze zelf creëert
Op mijn werk bleek pech meer aanwezig dan thuis. Vijf collega’s, waarvan er maar een mocht overblijven, degene met de meeste ervaring, kennis en juiste netwerk binnen de organisatie. Lees: juiste netwerk, gunfactor en geen dwarsligger. De eerste twee maanden heb ik erg aan het idee moeten wennen. Ik had een goed hardwerkend, zelfstandig team waar ik trots op was en nog steeds ben. Soms schuurde het een beetje, maar het schuren had een functie dat zorgde voor vooruitgang. Ik had de pech dat er nu een andere wind waaide en moest loslaten, ik wilde niet meedoen in de sollicitatieronde naar een functie waarvan ik bij voorbaat al wist dat ik het niet zou worden. De manager boven mij was van de processen en structuren, ik ben van de georganiseerde chaos, schuren, vallen en opstaan, reflecteren en steeds opnieuw bijstellen. Mijn team was het team dat outreachend moest werken, eropaf moest gaan, niet lullen maar poetsen. Ook zij moesten waarschijnlijk het veld ruimen. Ze werden gezien als een ongeregeld zooitje door de mensen die op proces moesten sturen of die vanuit spreekuren enkelvoudige vragen oplosten. De cowboys die altijd op straat waren en om 16.00 uur één voor één binnenkwamen druppelen met verhalen. Ondanks het schuren was het een hecht team, dat elkaar durfde aan te spreken. Precies op het moment dat ik het besluit had genomen om niet mee te gaan in de sollicitatieronde, zag ik nieuwe gezichten in het gebouw en op afdeling. De afdelingshoofden die spoedvergaderingen hadden, die de opdracht kregen om allerlei zaken uit te zoeken. Mensen werden onrustig omdat nieuwe gezichten toch vaak nieuwe opdrachten en veranderingen met zich mee brachten. Ideeën die ergens in de binnenstad in een ivoren toren bedacht werden.
Tijdens mijn maandelijkse overleg met mijn afdelingshoofd kreeg ik de vraag of ik de trekker wilde zijn van een nieuw project dat erop gericht was om meer mensen bij elkaar te brengen die zouden werken zoals mijn team. Vanuit de ivoren toren hadden ze besloten dat er meer outreachend gewerkt moest worden. Ik heb hier geen seconde over hoeven nadenken en heb ja gezegd zonder dat ik wist wat het precies inhield. Dit project is een stedelijk programma geworden waarbij we van acht mensen uitgroeiden naar zestig mensen. De functie veranderde van projectleider naar teamleider. Parallel aan deze ontwikkelingen ging het aarden in mijn nieuwe huis en leven met vallen en opstaan. Maar de pech op het werk veranderde in een grote kans die we als team tot een succes hebben weten te brengen. Dit was dus ongeveer acht jaar geleden. In het hier en nu is het weer zover. Hoogopgeleide en hoog ingeschaalde mensen zijn toe aan een nieuw veranderverhaal. De mensen op de werkvloer moeten weer gehusseld worden en de onrust begint weer. Of ik deze keer weer pech heb of dat er nieuwe kansen ontstaan, is moeilijk te zeggen. Sterker nog, ik durf nu zelfs te zeggen dat het misschien de organisatie is die pech gaat hebben met het verliezen van zoveel energie die het werk de afgelopen acht jaar mogelijk heeft gemaakt.
Fijne zondag!
