Het schooljaar is voorbij. Thuis merkte ik al weken dat het genoeg was, dit eerste jaar van de middelbare school. Een periode van een hoop ergernissen, met als grootste ellende het niet uit bed kunnen komen. Voornaamste oorzaken: Laat naar bed gaan (‘Ja maar mam, het is nog zo licht buiten, ik kan dan echt niet in slaap vallen) en ’s nachts naast ons bed staan (‘Ik zie steeds nare beelden voor mij uit zo’n YouTube filmpje’, ‘Ik kan niet slapen, mag ik een boek lezen?’).
De laatste tijd kreeg ik ook een beetje een hekel aan mezelf, aan mijn eigen gemopper dat al vroeg in de ochtend begon en maar liefst een uur lang, van 6.45 tot 7.45 uur. Werd gewoon moe van mezelf. ‘Moos, sta nou op!’, ‘Moos, niet te lang op de wc!’, Moos, niet te lang douchen!’, ‘Moos, vergeet je niet je tanden te poetsen?’, ‘Moos, eet door!, ‘Moos, let je op de tijd?’ ‘Moos, heb je je OV?”
En die OV-chipkaart was de grootste kwelling. Maar liefst drie keer in één week verloor hij zijn kaart. Drie keer een vervangende kaart moeten aanvragen, drie keer €11 moeten betalen plus de kosten van losse OV-kaartjes. En dat allemaal uit zijn eigen spaarvarken. Hij heeft er van geleerd. Een paar dagen later kwam hij thuis met een telefoonhoesje waar ook pasjes in kunnen. Een slimme zet, aangezien hij zijn telefoon wel met zijn leven bewaakt. Het laatste hoofdpijntje vindt vanavond plaats, wanneer hij naar een schoolfeest gaat in een Amsterdamse club. Even lag een kleine hartverzakking op de loer totdat ik doorhad dat het echt alleen voor leerlingen van zijn school is en niet bedoeld voor. Mijn hartslag is weer normaal.
Nu is het hopelijk even klaar met alle irritaties en gezeur, want het eerste jaar zit erop. Al met al een bijzondere tien maanden, zowel op school als daarbuiten. Stap voor stap sta je steeds meer aan het roer van je eigen leven. Alleen met het openbaar vervoer reizen, de verschillende tram- en buslijnen leren kennen, leren overstappen, nieuwe vrienden maken, onderhandelen over cijfers, de Albert Heijn uitgezet worden en de brief met daarin het toegangsverbod als een soort trofee bewaren. Eindstand, met een prima cijferlijst over naar de tweede klas. Wauw, wat ben ik een trotse moeder! Nu gaat hij terecht genieten van zes weken vakantie. En ik ook!
