“Mam…”
De slaapkamerdeur gaat open.
“Schat, wat doe je hier?”
“Ben jij nou de hele tijd met je telefoon in mijn kamer aan het schijnen?”
Ok…seriously dude? Het is midden in de nacht, alsof ik niks beters te doen heb.
“Ehm..nee Moos. Maar is het niet gewoon het maanlicht?”
“Nee want dat is een brede lichtstraal en dit was een smalle en komt vanuit jouw kamer.”
Voor de vorm stap ik mijn bed uit en kijk of er iemand op het balkon van de buren staat.
Moos blijft naast mijn kant van het bed staan. Ik voel dat ik hem niet meer naar zijn kamer krijg vannacht.
Te moe voor deze dingen, gebaar ik hem dat hij in bed mag gaan liggen. Dat laat hij zich geen twee keer zeggen.
Als klein kind sliep hij in mijn bed. Heerlijk vond ik dat. En gezellig. Naarmate hij ouder werd, probeerde ik dat af te bouwen. Ik was wel een beetje klaar met dat been in mijn nek, de kopstoot of de klap in mijn gezicht.
Dat afbouwen ging vrij vlotjes en nu hij 11 jaar is, is het natuurlijk ook niet heel cool meer om bij je moeder in bed te liggen. Maar sinds ik hem het boek ‘Kruistocht in spijkerbroek’ van Thea Beckman heb gegeven, is het ernstig gesteld met zijn verbeeldingskracht en denkt hij nu zelfs dat ik midden in de nacht tijd én zin heb om met het licht op mijn telefoon vanuit mijn slaapkamer in zijn gezicht te schijnen.
Daar lig ik dan, in het midden. Aan de ene kant mijn vriend, ook niet de kleinste, die had bedacht om lekker tegen mij aan te kruipen. Aan de andere kant Moos, prinsheerlijk op zijn rug met zijn benen wijd. Af en toe drukt hij zijn elleboog in mijn gezicht. Ik krijg een flashback.
Ik begin te zweten, zo tussen die twee in. Alsof het nog niet warm genoeg is, komt Moos dichterbij en krult zich op tegen mij aan. Ja tuurlijk, joh. Kom maar. Plek zat. Mama is een hot dog.
“Moos, ga een beetje opzij.”
“Moos? Wat doet Moos hier?” hoor ik van de andere kant.
Ik doe geen moeite om het uit te leggen. Waarschijnlijk zei hij het toch in zijn slaap.
De rest van de nacht heb ik geen oog meer dicht gedaan. Ik dacht nog terug aan die goede oude tijd, vroegah, toen saampjes in bed nog heel knus was en ik uren kon kijken naar dat schattige slapende snoetje. Nu is er weinig schattig meer aan. Nu is daar dat meurende mannetje dat bijna net zo groot is als ik, de hele rechterkant van het bed in beslag neemt, me mishandelt in zijn slaap en ook nog eens de volgende dag übervrolijk uit bed stapt en verwacht dat ik samen met hem ga ontbijten zoals elke andere ochtend.
“Mam..mam…kom je ontbijten?” MAM!! Okee, dan niet.”
Ik doe alsof ik hem niet hoor en val eindelijk in slaap.
Annet deelt elke week haar ervaringen als moeder van haar zoon Moos die aan het begin van de puberteit staat. Soms is hij heel pienter, soms nog wat bleu. Meisjes vindt hij stom, maar stiekem ook niet. De ene dag is hij brutaal en de andere dag poeslief. Een nieuwe fase. die gepaard die ongetwijfeld gepaard zal gaan met ups en downs. Niet eenvoudig, maar vaak ook leuk en verrassend. Maar één ding is zeker, er is ‘never a dull moment’ met een tiener in huis.
