‘En hoe gaat het met rennen?’, vraagt mijn oudste broer, het meest sportieve gezinslid. Ik rol met mijn ogen. Ik haat die vraag tegenwoordig. ‘Ik heb een winterstop.’ Best een mooi antwoord, al zeg ik het zelf. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook al een herfststop had, maar dat zei ik maar niet.
Waar het precies door kwam weet ik niet meer, maar ineens was het gedaan. Waarschijnlijk doordat het vaker ging regenen. Maar inmiddels is dat ook geen goede reden, want er zijn prachtige droge dagen. IJskoud, dat wel, en dat is momenteel het excuus van het seizoen. Én de kerst, ook zo’n slecht excuus. ‘Je kunt beter na de kerst weer op je eten letten, want die twee dagen ga je toch bunkeren’, aldus een goede vriendin.
De pondjes begonnen sinds oktober langzaam terug te komen. Van af en toe naar werk fietsen, blijf je ook niet fit genoeg, is gebleken.
De kleding ging weer wat strakker zitten en omdat die feestdagen eraan zaten te komen, besloot ik een week voor kerst op mijn eetgedrag te letten. Niet.Te. Doen.
Naast dat de schappen in de supermarkt vol met lekkere dingen liggen, had ik ook nog een paar verjaardagen te gaan.
Verjaardag 1. Uit eten in een all-you-can-eat wokrestaurant. Na drie rondjes zat ik al stampvol. Dat chocoladefonteintje bleef maar loeren naar me en ik besloot alsnog voor een klein toetje te gaan. Omdat ik niet kon kiezen wat ik in chocola zou onderdompelen, smeet ik maar alles in mijn kommetje: aardbeien (enigszins gezond), een slagroomsoesje en een lange vinger. Bij het zoeken naar bestek, stuitte ik nog op de brownies. Okee, eentje dan.
Die nacht heb ik niet kunnen slapen. Mijn buik zat vol en ik had een opgeblazen gevoel. Eigen schuld, dikke bult.
Die dikke bult werd die dag erna nog dikker. Ik had namelijk verjaardag nummer 2, die van mijn vader.
Mijn moeder is een keukenprinses, zeg maar gerust koningin. En haar eten kan ik maar moeilijk weerstaan. De grote warmhoudschalen waren gevuld met allerlei heerlijkheden. Van de geur van de vleesgerechten alleen al gaf ik zowat mijn vegetarische lifestyle op. Maar ik bleef sterk en hield het bij rijst, groenten, kroepoek, sambal goreng en de gebakken tempeh die ze speciaal voor mij had gemaakt.
Voordat we naar huis gingen zei ze dat ik nog even moest wachten. Ze liep naar de hal en haalde uit een doos een paar handen vol cake en stopte het in een plastic tas. Appelcake, vanillecake, marmercake, pandancake en spekkoek. Ja, ja, ze houdt van een beetje afwisseling. Omdat het natuurlijk uiterst onbeleefd is om een dergelijk aanbod af te slaan, nam ik de tas aan. *trekt wenkbrauwen op*
Ik hou van de feestdagen en tegelijkertijd heb ik er een schijthekel aan
Zoals verwacht, werd het er niet beter of makkelijker op toen eenmaal de kerst aanbrak. Na een uitgebreide brunch met mijn schoonfamilie, reden we richting het volgende eetfestijn: het kerstdiner met mijn familie.
Vóór het diner al was de keukentafel bezaaid met plateaus met daarop verschillende kazen en tapenades en een etagère met, jawel daar had je ze weer, de verschillende soorten cakes.
Anderhalf uur later stond de lange dinertafel vol met schalen gevuld met gebakken aardappelen, salades, groenten, kalkoen, runderrollade en twee grote zalmen. Záááliggg natuurlijk maar echt funest voor mijn van de zomer nog redelijk fitte lichaam.
Bij het zien van al dat eten verdween mijn ruggengraat als sneeuw voor de zon en ik gaf me als een gewillig slachtoffer volledig over (behalve aan het vlees). De uiensoep en de spruiten hebben me dit keer genekt. De halve nacht heb ik weer wakker gelegen van een opgeblazen gevoel.
‘Ik eet nooit meer’, nam ik mezelf voor. De volgende ochtend veranderde ik die uitspraak naar ‘ik kan even geen eten meer zien.’ Maar zo zwak als mijn geest is, vulde ik ’s middags weer schaaltjes met de koek die mijn moeder me had mee gegeven, kue bidji en kuping gadja. Ik ontdekte zowaar nóg een tas met cake. Die dan ook maar uitpakken.
Ik verwachtte immers visite en die kan je op tweede Kerstdag niet met een lege maag laten zitten. Om wat variatie erin te gooien, kocht ik nog wat chocola beneden. De salontafel begon er al gezellig vol uit te zien en werd nog gezelliger toen de visite met donuts aan kwam zetten.
Nu is het twee uur ’s nachts en ik lig weer eens wakker met pijn in mijn maag.
When will I learn? vraag ik mezelf af terwijl ik in foetushouding op de bank lig omdat ik dan minder last heb.
Werkelijk, ik hou van de feestdagen en tegelijkertijd heb ik er ook echt een schijthekel aan. Voornamelijk vanwege dat bijna ongecontroleerde eetgedrag van me. Oud en nieuw komt er ook nog eens aan en ik heb net een pak oliebollenmix gekocht. Voor een euro kon ik dat natuurlijk niet laten staan. Dat hadden die mensen van de marketing bij de Dirk ook al bedacht.
Het lijkt me verstandig dat ik morgen meteen op zoek ga naar mijn verloren ruggengraat, want die heb ik nu keihard nodig. Mocht je hem ergens vinden, let me know!
