Het leven is een reis met momenten om nooit te vergeten

Een paar jaar geleden in Amsterdam Zuidoost…

Ik wacht buiten voor het Bijlmerparktheater en kijk op de klok van mijn mobieltje. Over 5 minuten begint de show, Het Geheim van de gebroeders Timisela. De collega met wie ik heb afgesproken, is er nog niet en ook niet bereikbaar. In mijn eentje de voorstelling bijwonen, wil ik niet. Door het raam van de foyer zie ik dat de deur van de zaal dicht gaat en besluit ik om naar huis te gaan. Achteraf blijkt het om een miscommunicatie te gaan tussen mij en mijn collega, maar de show heb ik tot mijn grote spijt gemist.

Tienduizenden bezoekers van de voorstelling later krijg ik de kans om weer te gaan. Nu naar de nieuwe show, ‘Enkeltje toekomst’. Met een bijzonder gezelschap: mijn ouders, broers en zus. Ook mijn Nederlandse zwager en schoonzus gaan mee.
Ik reis af naar Amersfoort met de trein en stap dan in de auto bij mijn ouders en broer naar Den Bosch. Een hele onderneming, maar dat heb ik er wel voor over.
Mijn moeder is helemaal gekleed op een avondje uit. Mijn vader heeft zijn casual outfit aan, hoewel hij zijn pet vanavond thuis heeft gelaten. Ze hebben er allebei zin in. Tijdens de rit staan we stil bij het feit dat we als gezin samen iets ondernemen, een avond uitgaan. We beseffen dat we dat nooit eerder hebben gedaan. Al helemaal niet naar het theater. Dat is iets voor belandas (Nederlanders), niet voor Molukkers, vinden mijn ouders. Maar nu maken ze dus een uitzondering.
Een diep gevoel van dankbaarheid komt in me op, realiserende dat we geluk hebben dat we dit nog samen kunnen doen, als compleet gezin. Ik kijk in de binnenspiegel naar mijn twee favoriete oudjes en besef hoe groot mijn rijkdom is.

Eenmaal in de zaal krijgen we een voorstelling te zien van twee gepassioneerde en getalenteerde broers die op deze prachtige wijze iets terugdoen voor de Molukse gemeenschap. Een show waar ik vanaf de eerste minuut geboeid door raak. Al snel ga ik, tevergeefs, in mijn tas op zoek naar een zakdoekje terwijl de met mascara doordrenkte tranen over mijn wangen stromen van het lachen. Met prikkende ogen vraag ik om een pakje zakdoekjes aan mijn zus die niet lang erna het pakje terug vraagt omdat ze dat zelf nodig heeft. Mijn middelste broer die naast me zit, heb ik nog nooit zo hard horen lachen. Logisch, want de show zit vol voorbeelden die voor elke Molukker ongelofelijk herkenbaar zijn. Voor de belandas in de zaal wordt soms een en ander uitgelegd en ik hoor regelmatig mijn oudste broer woorden vertalen naar het Nederlands, zodat zijn vrouw het ook snapt. Humor van de bovenste plank, afgewisseld met muziek en ook onderwerpen als de geschiedenis, het Moluks zijn en de Molukse cultuur. Veel emoties, tranen, van het lachen en ook even van het huilen wanneer Joshua de tweede maar ook de eerste generatie benoemt, waarvan er nog maar zo weinig van over zijn. Die eerste generatie waarvan onze eigen familie het laatste lid vorig jaar hebben verloren. De dankbaarheid die de broers Timisela tonen, raakt me. Zij weten hoe betrekkelijk het leven kan zijn. Net als ik en vele anderen in de zaal.
Samen hebben ze ons met de voorstelling ruim 2 uur lang een fantastische avond bezorgd. Eentje waar we nog lang over zullen napraten en waarover we later zullen zeggen: ‘Weet je nog toen we naar die voorstelling in Den Bosch gingen met zijn allen?’

Ik stap op de intercity, terug naar Amsterdam. Mijn jongste broer staat op het perron en wacht tot de trein vertrekt. Hij maakt een foto van me en ik trek snel een paar gekke bekken. Ik kan werkelijk nooit normaal doen, bedenk ik me. Dan hoor ik het fluitsignaal en het geluid van treindeuren die sluiten. We zwaaien naar elkaar. De trein vertrekt en ik vervolg met mijn eigen enkeltje toekomst de reis.

Henry en Joshua, bedankt voor een mooie avond vol vermaak, bewustwording, liefde en verbinding en die nu al geldt als één van de meest waardevolle in mijn leven.