‘Ik ben weer gaan hardlopen’, vertel ik met gepaste trots aan mijn vriendin Irene.
‘Nou meid, wat goed van je!’, zegt ze enthousiast, doch met een licht sarcastische ondertoon. Dat komt hoogstwaarschijnlijk omdat ze denkt dat elke hardloopsessie van mij in een vlaag van verstandsverbijstering gebeurt. Ik rol met mijn ogen. Zij wel, hoor. Zij rent een paar keer per week en al honderden meters achter elkaar. Ik moet nog op mijn ademhaling letten anders ga ik na tien meter al hyperventileren. Zoals me van de week bijna overkwam.
Een prachtige en snoeihete dag. Voor mij, als een maagd op hardloopgebied, wellicht een beetje te warm voor een rondje park, maar ik voelde me prima voordat ik begon. En omdat ik na inmiddels 4x joggen al vind dat ik eruit zie alsof ik het woord ‘fitgirl’ heb bedacht, trek ik een zwarte short aan en een zwart hemdje. Dat kan ik hebben. Ben er helemaal van overtuigd. Totdat ik voor de spiegel ga staan.
Gek genoeg zijn mijn benen prima in shape, hoe zwaar ik ook ben. Maar die buik! Och och, die buik. Het lijkt wel alsof die zijn eigen leven leidt. Eigenwijs stuk vreten. Elke keer als ik hem in mijn broek stop, kruipt hij na een paar seconden weer over het randje van mijn broek. Ik wissel van shirt en ga voor een wijd exemplaar. Ja, stukken beter.
Ik doe mijn haar in een paardenstaart. Dat zie ik namelijk ook bij de echte fitgirls in het park. Dan gaat die staart heen en weer tijdens het rennen. Dat ziet er zó noncha en sportief uit, dat wil ik ook! Bovendien is er dan geen hond die op mijn tempo let. Als ik mijn knieën maar hoog genoeg optrek, gaat die staart van links naar rechts, ook al kom ik geen centimeter vooruit. Ik doe hem lekker hoog vandaag, dan valt ‘ie meer op. Nog even twijfel ik of ik mijn oorbellen, van die grote gouden creolen, zal in houden. Nee, dat gaat te ver. Het is immers geen modeshow.
Ik werp nog even een wulpse blik in de spiegel en dan ga ik. In de schaduw gaat het nog wel. Maar in de zon is het een ware crime. Het lijkt wel alsof mijn ademhaling niet wil meewerken. Oh shit, ik voel weer een excuus aankomen. Ik zet door en red het tot het eerste rustpunt waar mijn vriend me al staat op te wachten. ‘Gaat het?’ vraagt hij een beetje ongerust. ‘Mijn ademhaling… die loopt niet synchroon met mijn loopritme.’ Oké…What the fuck zeg ik nu eigenlijk? ‘Wat lul je nou met je synchroon? Haal rustig adem en loop in een langzamer tempo.’ Met mijn hand maak ik een wegwerpgebaar. ‘Ja, ga maar joh. Ik kom er zo aan.’ Ik wil stoppen maar ook weer niet en besluit het rondje af te maken. Ik heb namelijk een doel. Ik wil een badpak aan deze zomer.
Ik heb ze al gezien in de winkels. Swimwear in alle soorten, kleuren en maten. Nou, eigenlijk niet in mijn maat, maar wel in veel maten. Van die vuurrode badpakken met Bay Watch erop tot aan cutout-badpakken je weet wel die dingen waar aan de zijkant stukken zijn uitgesneden. Beetje ordinair, maar ik vind ze énig! Het punt is echter dat ik die dingen niet aan kan met mijn huidige lichaam. Een hard body is een must als ik met deze trend wil meedoen. Broodjes zou top zijn, mja, eigenlijk is momenteel alles beter dan dat heel bruin brood als buik, zoals in mijn geval. Dus voorlopig blijf ik dat sporten nog even volhouden en ga ik ook mijn eetpatroon aanpassen. Wie weet zie je me dan nog levens redden op het Zandvoortse strand deze zomer.
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
