Ik kijk naar een Facebookpost van een vriendin die 8 kilo is kwijt is door gezond te eten en te trainen. “Zo die is goed afgevallen!”, zeg ik tegen mezelf terwijl ik een stukje chocolade in mijn mond stop. Al kauwend bekijk ik haar voor en na foto’s en draai ik mijn hoofd heen en weer alsof ik het echt tot me moeten laten doordringen dat ze inderdaad veel slanker is. Heel bewonderenswaardig vind ik het, maar als ik denk aan hoe vaak ze traint en hoe gezond ze eet, word ik eerlijk gezegd al een beetje moe. Tegelijkertijd denk ik aan het interview dat ik pas had met een coach die uitdrukkelijk zei dat wanneer je iets heel graag wilt, weet dat je het kan, maar het toch niet doet, er een intern conflict is. Conclusie van de dag: ik heb een intern conflict. Een diepgewortelde negatieve associatie met mijn gewicht. Dat kan niet anders. Ik heb altijd dat jojo-effect gehad. Geschommeld tussen maat 36 en maat 44, tussen 52 kilo en 70 kilo. In de laatste jaren zelfs nog. Afvallen door persoonlijke en ellende en gevolgd door een slecht eetpatroon, als in een voedingschijf van drie bestaande uit brood, pasta, en sigaretten. Daarna door mijn nieuwe liefde weer 10 kilo eraan gegeten. Want zeg nu eerlijk, eten met zijn tweetjes is toch veel gezelliger? Een uitstapje naar een business in de beauty en wellness gecombineerd met een twaalftal afmatsessies door een personal trainer en veel water drinken, zorgde wederom voor gewichtsverlies. En nu door in feite verwaarlozing en desinteresse, want ik kan wel allerlei smoezen bedenken, ben ik weer terug bij af…. Ongelofelijk eigenlijk. Maar waarom gaat dan die knop niet om? Waarom gaan die alarmbellen niet af? Misschien toch eens een afspraak maken met die coach en eens praten over wie in mijn onderbewustzijn de lastpak is. Maar wacht, dat betekent dat ik goede voornemens aan het maken ben, wat weer heel passend is voor de tijd van het jaar. Zal ik me er dan maar eens een keer aan houden? Ik denk er nog even over na. Ga nu eerst een bammetje eten.
