Hoe erg is het om 24 uur offline te zijn?

Laten we voorop stellen dat ik zo’n beetje vergroeid ben met mijn telefoon. Al vanaf dat ik de Pocketline Swing had (ja, zo oud ben ik) vind ik de mobiele telefoon fantastisch. Later volgden nog wat Nokia’s en brak het tijdperk van de BlackBerry aan. Ik weet nog dat ik één van mijn eerste pings ontving van een nichtje. “Welkom bij de BlackBerry family”. Pingen was hot en ik deed het de hele dag door. Dan knipperde dat rode lampje weer en ik kon het vaak niet weerstaan om niet direct te antwoorden. De meest irritante functie op de BlackBerry was die je kon gebruiken als je dringend iemand nodig had, maar te pas en te onpas werd gebruikt. Het was de functie waardoor je telefoon ging trillen en je in beeld in vetgedrukte rode hoofdletters het woord PING verscheen, gevolgd door nog eens drie uitroeptekens. Daar werd ik zó hysterisch van! Mijn partner had er een handje van en het maakte me enorm nerveus. Na de BlackBerry kwam de IPhone met Whatsapp. Ook lichtelijk verslavend. Gaandeweg heb ik me qua gebruik leren beheersen, maar mijn IPhone en ik zijn nog steeds onafscheidelijk. Hoe is het dan om 24 uur offline te zijn? Geen telefoon en zelfs geen internet via de IPad of laptop. Ik probeerde het uit. Niet geheel vrijwillig, want mijn batterij van de telefoon was leeg en mijn oplader is stuk gegaan. Een perfect moment om het uit te proberen.

11.15 uur. Mijn telefoon staat op 1%. Omdat ik echt nog een paar berichten wil sturen, besluit ik om nog heel eventjes te wachten met mijn batterij op te laden. Echter midden in een bericht gaat hij uit…. Ik sluit de kabel van de oplader aan mijn telefoon maar er gebeurt niks. Dit is niet nieuw voor me, dus ik frummel een paar keer wat aan de kabel totdat ik in mijn scherm een lege batterij zie opladen, maar nog steeds niets, niente, nada. Ik probeer zelfs nog andere stopcontacten, maar ook dat mag niet baten. Ik geef het op en ik daag mezelf uit om 24 uur geen telefoon en ook geen internet te gebruiken.

12.15 uur. Ik denk aan het feestje van gisteren. Ik wil eigenlijk een paar vriendinnen bedanken dat ze er waren en ik wil een vriend bellen om een nieuw idee te bespreken. Dat kan dus allemaal niet. Ik word een beetje nerveus en vraag me af of dit gevoel de komende uren zal blijven.

13.15 uur. Afleiding. Mijn partner en ik zijn op weg naar een afspraak voor een interview met een real estate consultant. In de metro kijk ik om me heen en zie dat iedereen bezig is op de telefoon, behalve de vrouw voor me die een shaggie draait. Normaal gesproken maak ik aantekeningen op mijn telefoon, bij Notities. Dat kan nu niet, dus ik pak mijn schriftje en een pen. Ik realiseer me dat ik mijn telefoon echt voor alles gebruik. Ik gebruik het voor de tijd, voor de weersverwachting en voor 9292OV. Ik app, sms, bel, check mijn mails, maak notities, foto’s, video’s en ga het internet op. Dat is nu niet mogelijk. We bespreken nog even met elkaar welke vragen we willen stellen en dan zijn we al bijna op de plek van bestemming.

14.15 uur. Dauphine, tegenover Amstelstation. Vanuit mijn ogen zie ik op tafel iets oplichten. Ik denk dat er een bericht op mijn telefoon binnenkomt en daardoor mijn beeldscherm aan gaat. Maar dat kan helemaal niet want ik heb mijn telefoon niet mee. Het blijkt de reflectie van de plafondverlichting te zijn. Ga ik nu ook nog hallucineren?

16.15 uur. Het interview is achter de rug en ik heb even geen afleiding. Terwijl de anderen hun berichten checken, word ik chagrijnig. Alleen weet ik niet of het komt omdat ik mijn telefoon niet mee heb of omdat ik bijna omval van de honger. Het is toch het laatste, want dat bordje havermoutpap was het enige wat ik vandaag heb gegeten. We lopen naar de Pijp op zoek naar eten.

17.15 uur. Voedertijd. We wachten ongeduldig op ons eten in de warung waar we vaker komen. Ik zie wederom andere mensen op hun telefoon. Ze kijken een filmpje, scrollen wat of laden hun telefoon op. Tijdens het eten wordt de telefoon er regelmatig bij gepakt. Zou ik waarschijnlijk ook doen. Waarom eigenlijk?, vraag ik me af. Is het uit verveling, om de tijd te doden? Is het een gewoonte geworden? Ik heb er geen antwoord op. Mijn partner legt uit solidariteit zijn telefoon weg. ‘Zo, vertel maar eens leuk verhaaltje’, zegt hij zogenaamd serieus en we schieten in de lach. Voor het eerst valt me op dat er foto’s aan de muur hangen. De foto’s lijken te zijn genomen in een warm land en we vertellen elkaar over onze mooiste vakanties en halen leuke herinneringen op. Het wordt een gezellig etentje.

19.15 uur. We zijn thuis. Ik vraag me af of ik mijn telefoon echt mis. Of ik het niet online zijn echt mis. Eigenlijk niet. Het is eigenlijk best prettig om offline te zijn. Ik plof tevreden op de bank, onder een dekentje en besluit gewoon een avondje lekker tv te kijken.

22.15 uur. Nog een beetje moe van het feestje van gisteren besluit ik om vroeg naar bed te gaan. Ik ben totaal vergeten om een nieuwe oplader te kopen. Kennelijk vind ik het niet zo’n prioriteit. Toch probeer ik mijn telefoon wel aan de praat te krijgen, maar mijn oplader heeft het definitief begeven. Ik leg me erbij neer en ga mijn bed in. Ik val al snel als een blok in slaap.

08.00 uur. Ik word uitgerust wakker. Mijn telefoon ligt dit keer niet op het nachtkasje, maar ver buiten handbereik. Vind ik dat vervelend? Nee, totaal niet… Goh, ik schrik ervan… Ik ga mijn bed uit en ga ontbijten.

12.15 uur. Na een ochtendje ontspannen heb ik 24 uur zonder telefoon en internet erop zitten. En nog steeds heb ik niet de drang om richting stad te gaan om een nieuwe oplader te kopen. Ik hou het nog even zo, besluit ik. Ik ga wel de laptop aanzetten, want anders heb ik de komende week geen artikelen op de website.

Conclusie: Compleet tegen mijn verwachtingen in, kan ik prima 24 uur zonder telefoon en internet. Op mijn laptop check ik mijn Facebook. Ik heb geen verontrustende berichten in mijn inbox; ik ben dus niet onmisbaar. Aan de berichten op mijn tijdlijn te zien, heb ik ook geen belangrijke gebeurtenissen gemist. Mijn whatsapp-berichten op mijn telefoon kan ik nog steeds niet bekijken, maar als er nood aan de man is, had ik vast al wel via Facebook een bericht ontvangen.
Kortom, offline gaan betekent niet het einde van de wereld, integendeel. Het schept juist rust. Je hebt meer oog voor je omgeving en de mensen om je heen. Je hebt geen prikkels vlak voor het slapen gaan en dit bevordert de nachtrust. Bovendien heb je minder snel kans op vergroeide nekwervels en lamme duimen. Offline gaan is dan ook absoluut iets wat ik vaker zal gaan doen.

Laat een bericht achter

Navigeer