De herfstvakantie is in zicht. Het lijkt alsof het al maanden geleden is dat Moos op de middelbare school is gestart. In werkelijkheid is dat pas iets meer dan anderhalve maand. En wat is er een hoop veranderd.
Vanaf het moment dat hij het schoolplein afliep op de laatste schooldag, leek er direct een schakel om te gaan. Een instant transformatie van basischoolkind naar middelbare schoolkind, naar puber. Met pubergedachten, puberfantasieën, puberloopje, inclusief rechte rug, opgeheven hoofd en stoere blik. Oh ja, en pubergedrag.
In deze eerste periode hebben we al wat te stellen gehad. Hij is met zijn vrienden uit de tram gestuurd wegens geluidsoverlast, heeft 50 strafregels moeten schrijven van de leraar wiskunde omdat hij aan het praten was tijdens de les en zijn telefoon is ingenomen (want telefoons horen tijdens schooltijd in de kluis). Daarentegen heeft hij een aantal prachtige cijfers gehaald, waar hij de hemel voor in geprezen is.
Langzaam went het nieuwe leven. Van de lange dagen, het huiswerk en het plannen ervan, tot aan het reizen met het openbaar vervoer.
Waar ik de eerste weken van het schooljaar nog heftig aan het controleren was of hij wel de juiste tram had genomen en op tijd aankwam op school, hebben we nu alleen nog maar telefonisch contact als hij na schooltijd, mits hij geen huiswerk heeft, nog even met zijn vrienden wil zijn.
‘Mam, ik heb geen huiswerk, ik ben nog even chillen met mijn vrienden, okee?’
‘Maar waar ben je nu dan?’
‘Geen idee. Gewoon op straat. Maar we zijn met zijn allen en we pakken zo de metro naar Centraal. Daarna kom ik naar huis.’
“Gewoon op straat. We pakken zo de metro.” Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik hang op met een kleine knoop in mijn maag. ‘Laat het los, laat het gaan’, zeg ik tegen mezelf. Ik lijk verdorie Elsa wel uit Frozen.
Ben ik net verlost van deze knoop, zit de volgende er al weer. Meneer wil namelijk in de herfstvakantie naar een schoolfeest in Escape. Escape als in Rembrandtplein. Als in een club waar ik zelf zeven jaar geleden nog naar toe ging. Ik zucht. Diep.
Ik ben gaan kijken op YouTube en een paar aftermovies gezien. Nou, dat maakt me er ook niet geruster op.
Het is inmiddels al een aantal dagen geleden dat we het er over hadden en ik begin er expres niet over. Als hij er niets over zegt, doe ik het ook niet. Beetje lullig, maar ja, ik kan dit gewoon nog niet aan. Misschien vergeet hij het wel. En zo niet, dan zal ik er toch verder over na moeten denken.
Gelukkig heb ik nog even.