Mo Hersi (31) is van alle markten thuis. Hij speelde op hoog niveau voetbal, had een voetbalschool in Australië, is host, motivational speaker én vlogger. Maar wat doet hij het liefst?
Mo, geboren in Ethopië, vluchtte met zijn ouders en broers naar Nederland waar ze verbleven in AZC Slagharen en daarna verhuisden naar Dedemsvaart. “We hebben ons heel welkom gevoeld, kregen veel steun om ons snel thuis te laten voelen. Mijn vader was in Ethopië automonteur en mijn moeder kledingmaakster. Beiden werden spoedig aan werk geholpen en daardoor verliep de integratie vrij soepel. Mijn broers en ik gingen naar school en op voetbal.” Dat ging allemaal prima, maar vooral het voetbal begon een belangrijke rol te spelen. “Mijn broer werd gescout door diverse profclubs. Uiteindelijk ging hij bij Ajax voetballen en zo verhuisden we met het hele gezin naar Almere.” Hoe was die overgang van een Overijssels dorp naar de Randstad? “Wat me al vrij snel opviel was dat in Almere scheldwoorden veel zwaarder werd opgevat. In Dedemsvaart op het voetbalveld werd ik weleens uitgescholden vanwege mijn huidskleur. Ik besteedde daar niet zo’n aandacht aan, ik trok het me niet persoonlijk aan en dacht ‘het zal wel’. Maar toen ik in Almere kwam en andere donkere kinderen voor ‘zwarte’ of iets dergelijks werden uitgescholden kon dat behoorlijk uit de hand lopen, want dat werd niet geaccepteerd. Wat in die dorpen als nogal onschuldig werd opgevat, was dat in de Randstad absoluut niet zo. Door die verschillen ben ik wel flexibel geworden en weet ik me snel aan te passen.”
Door het talent van zijn broer, viel mogelijk sneller op dat ook Mo een goed balletje kon trappen. Ook hij belandde bij de Ajax-jeugd en stroomde door naar clubs als Volendam en eindigde in de A1 van het Nijmeegse NEC. Waarom brak hij niet door? “Kijk, ik wist dat ik goed was, maar ik wist ook dat ik niet tot de top behoorde. Ik kon in de spiegel kijken en eerlijk tegen mezelf zeggen ‘dit gaat hem niet worden, ik heb meer in mijn mars dan voetbal’. En zo heb ik er een punt achter gezet.”
Hij rondde zijn opleiding Sport en Beweging af en ging op zoek naar waar zijn kracht en passie nog meer lag. “Ik had een vlotte babbel, toen al, en begon als sales medewerker bij KPN-HI. Dit was destijds nieuw en ik heb samen met mijn collega’s gewerkt aan de opbouw van KPN-HI. Op een dag was er een klant in de zaak die bij ABN AMRO werkte en attendeerde me op een baan daar. Ik ging vervolgens op gesprek bij Randstad en er werd gevraagd of ik HBO had gedaan. Ja, dat had ik. Weliswaar een blauwe maandag maar ze vroeg niet naar mijn diploma en ik wilde geen slapende honden wakker maken. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek met ABN AMRO en de intercedente vroeg me alsnog om mijn HBO-diploma …. En die had ik dus niet. Ik heb haar weten te overtuigen dat het nu wel heel laat is om die afspraak te annuleren en zo kon ik alsnog op gesprek. Eenmaal daar probeerde de rayonmanager met wie ik het gesprek had vanuit zijn kantoor met uitzicht op de Toekomst en de Amsterdam Arena te imponeren door de loopbaan bij ABN AMRO te vergelijken met een loopbaan bij Ajax. Hij zei: ‘Wij leiden onze mensen op van de Toekomst naar de Arena’, waarop ik bijdehand reageerde dat hij me niks hoefde te vertellen omdat ik bij Ajax had gevoetbald. Hij was zo verbaasd dat het gesprek vanaf dat moment alleen nog maar over voetbal ging. En na een uur verliet ik het pand met een baan.” Echter na een tijd, was hij nog steeds zoekende naar die passie en besloot zijn oudste broer op te zoeken die inmiddels naar Sydney was verhuisd om daar te voetballen. “Ik ging met het idee om twee weken bij hem te verblijven en daarna twee maanden door Australië te backpacken. Maar dat liep even anders. Ik ging samenwerken met mijn broer. Een profvoetballer daar heeft meer een heldenstatus dan in Nederland en hij had druk met het hele randgebeuren om het voetbal heen. Ik beheerde zijn social media en deed wat PA-werkzaamheden. Zo kwam ik in aanraking met een eigenaar van een football academy en kreeg interesse om zelf ook voetballers te trainen. Ik had immers mijn papieren, dus ik greep die kans. Ik begon klein, met een paar voetballers per week en dit groeide uit tot zo’n 30 spelers per week. Later kwam ik via via in contact met SBS Dutch Radio en werd benaderd als verslaggever, wat mijn eerste ervaring werd met de camera en het interviewen van mensen.”
Ik grijp alle mogelijkheden aan om mezelf en mijn vaardigheden te ontwikkelen
Na ruim drieënhalf jaar Australië werd de heimwee naar zijn familie in Nederland groter en hij besloot om weer terug te gaan. Maar voordat hij Down Under zou verlaten voor het koude kikkerlandje, werkte hij aan zijn communicatievaardigheden. “Ik volgde een Master of Communication course, van het Speakers Institute van Sam Cawthorne. Een peperdure seminar, waaraan ik uiteindelijk het meest heb gehad door naar de anderen en hun verhalen te luisteren. Ik werd de tweede beste spreker van de groep en dit inspireerde mij tot het maken van korte motivational video’s. Die promootte ik via social media, via Facebook-advertenties en dit sloeg ontzettend aan. Dit heeft weer geleid tot een concept wat ik nu samen met mijn broer aan het uitwerken ben, gericht op het vergroten van communicatievaardigheden, met vluchtelingen als onze eerste doelgroep. Zelf leer ik nog steeds van andere motivational speakers, door ze aandachtig te bestuderen en te letten op hun technieken. Ik leer door te kijken en te doen.” Het punt was echter dat, eenmaal terug in Nederland, hij nog geen podium had. “Daarom bezocht ik de open mic night van Comedy Café in Amsterdam. Daar kwam in contact met Tristan Wirabangsa van het programma Young & Crazy op kanaal TV036 die me heeft gevolgd en een filmpje heeft gemaakt. Hiermee heb ik nu wel wat meer voet aan de grond gekregen als public speaker.” Maar Mo is nog niet uitgeleerd. Een maand of twee geleden vond hij thuis een camera die zijn broer ooit heeft gekocht, maar nooit iets mee heeft gedaan. “Ik pakte de camera en startte met vloggen. Ik ging events af als Miss Africa, Miss Amsterdam en ga nu samenwerken met de Kleurrijke Top 100. Zo krijg ik de kans om mijn skills te verbeteren.”
Sky is echt de limit, met nog een deels autobiografisch boek in de pen en een rol in de korte film Baker Boyz die op 19 december in première gaat op het Almeers Film Festival. Ligt er dan carrière als schrijver of acteur in het verschiet? “Ik weet wat ik kan en ik weet wat ik niet kan. Ik grijp alle mogelijkheden aan om mezelf en mijn vaardigheden te ontwikkelen en dat brengt me dan wel op de plek van bestemming want een plan heb ik niet. Wat ik in ieder geval wel graag doe en wil blijven doen, is mensen blij maken met een goede boodschap en anderen inspireren.”
