Gurur is het Turkse woordje voor trots. Volgens Wikipedia: de aanduiding voor iemands eergevoel menselijke emotie wat soms ook met ijdelheid, hoogmoed gepaard kan gaan. Bij deze uitleg moet ik even fronsen en ook in de Dikke van Dale staat iets soortgelijks.
De verwarring werd groter toen ik ook de Turkse uitleggen ging bekijken en ik op definities van dezelfde strekking kwam. Het wordt erger als je onderaan de uitleg bij Wikipedia bij alternatieven narcisme staat;
narcisme staat in deze tijd niet bekend als een positieve eigenschap.
Ik vraag me af of je naast heel trots ook bescheiden kan zijn. Voor mij is een gevoel van trots heel erg belangrijk. Trots zodat je de beste versie van jezelf kan zijn. Trots zonder naast je schoenen te lopen. Trots zijn op mensen die iets buitengewoon goed kunnen of hele ingewikkelde thema’s aan de orde kunnen stellen.
Een gevoel van trots roept bij mij ook emotie op dat gepaard gaat met ontroering en soms ook tranen. Vooral als ik mijn kinderen of kleinkinderen iets zie doen wat ze moeilijk vonden. Ik ben trots op wie ik ben geworden, ondanks dat er ook genoeg mensen zijn die hier anders over denken. Die mij veroordelen om de keuzes die ik heb gemaakt of de weg die ik heb bewandeld. Die mij ontwijken, omdat zij zich ongemakkelijk voelen in mijn omgeving, misschien wel omdat ze dromen van de dingen die ik heb gedaan maar hier het lef niet voor hebben. Ik ben trots op mezelf dat ik deze mensen heb losgelaten en nieuwe mensen om me heen heb verzameld die er toe doen en die mij waarderen om wie ik ben geworden. In de woorden van mijn laatste zinnen gaan mijn ego en trots hand in hand. Hand in hand omdat ik hierdoor eigenlijk een beetje hetzelfde gedrag vertoon.
Dus beste bloedverwanten, het is wat het is, Amsterdam en de wereld zijn groot genoeg voor ons allemaal.
Trots is in mijn beleving geen hoogmoed
In Turkse films en muziek is trots een veel voorkomend thema, maar dan in negatieve zin. Trotse vaders die hun kinderen niet kunnen vergeven, trotse meisjes die hun geliefde niet vergeven, kinderen die hun ouders niet vergeven. Trots die in de weg staat waardoor ze geen sorry kunnen zeggen. Door hun trots kwijnen ze weg van verdriet en zelfmedelijden, maar vertikken het om de eerste stap te zetten.
Het zijn pijnlijke beelden en taferelen. Aan het eind van zo een film kom de ander te overlijden en daar loopt dan de film af. Dan zit je als kijker met een knoop in je maag. Al heel vroeg had ik besloten dat ik het anders zou gaan doen. Ik zou vergeven en ik zou sorry zeggen als het nodig is. Dat was geen nieuwjaarsvoornemen maar moest een way of life worden. Of met veel trots! Het lukt mij aardig.
Trots is in mijn beleving geen hoogmoed maar ook een vorm van erkenning voor alles wat je op eigen kracht hebt bereikt. Wat dat ook is wat je hebt bereikt. Iets bereiken doe je door te dromen, doelen te stellen en bij elke kleine muizenstap de vreugde binnen te laten komen. Vandaag was ik bij een voorstelling van vier prachtige en dappere jonge vrouwen met een Marokkaanse achtergrond, die een volle zaal met mensen hebben weten te raken met hun open en eerlijke verhalen over hun eigen gemeenschap, over de gemeenschap in een grotere gemeenschap waarbij ze veel rituelen te discussie hebben gesteld. Vier prachtige vrouwen waar ik op dat moment zo trots op was omdat ze alle emoties die ik weleens gevoeld of ervaren had, zo mooi hebben weten te verwoorden, dat een lach en een traan onvermijdelijk was. De voorstelling Melk en Dadels is alles behalve zoet en soft, het is een ware spiegel die ze de hele zaal hebben voorgehouden. Een must voor een ieder die zich bevindt op het snijvlak van ons, wij en jij.
