Son is het Turkse woordje voor einde. Volgens de Dikke van Dale: plaats waar iets ophoudt. Waar iets ophoudt, is ook altijd weer een nieuw begin van iets anders. Ongeveer een jaar geleden ben ik na een workshop ‘Bloggen over je werk’ begonnen met bloggen. De eerste zondagochtend na de workshop kwamen de eerste verhalen naar boven. Het was op dat moment mooi weer en op de achtergrond speelde mooie muziek die voor mij van betekenis is. Zo uit de losse pols, door elke keer een woord te pakken, een woord die in die week voorbij kwam of die op de een of andere manier door mijn hoofd spookte. Enkele letters op het beeldscherm kregen diepe betekenis en waarde. Het legde elke keer een stukje van mijn identiteit bloot, soms met een rauw randje maar vooral kwetsbaar en met een knipoog.
Het einde is dus ook altijd weer een nieuw begin van iets. Met mijn blogs heb ik warme en dierbare herinneringen over mijn vader met jullie gedeeld. Ergens op de helft van de 50 blogs ontdekte ik dat ik toch verdomd veel op mijn moeder lijk, heb ik naast de grote bewondering voor mijn vader voor hoe hij zichzelf en het leven steeds opnieuw heeft uitgevonden en de veerkracht die hij hierbij toonde. Mijn moeder is in kilometers niet dichterbij gekomen, mijn ontzag voor haar is wel groter geworden. De kracht van haar om steeds haar leven opnieuw vorm te geven en op haar manier haar gezin bij elkaar houden. Haar nuchterheid, wat een tegenhanger was voor de onuitputtelijke dromen van mijn vader. Mijn vader die na 55 jaar nog steeds verliefd naar mijn moeder kon kijken.
Elke blog heeft weer meerdere verhalen losgemaakt en de rest van de week mooie gesprekken en dialogen teweeg gebracht met mensen om mij heen. Mijn kinderen die flarden van mijn verhalen kenden zijn ze beter gaan begrijpen. Ik heb door de verhalen te vertellen dingen kunnen loslaten. Het kleine teleurgestelde meisje dat vanuit het raam naar buiten keek, vanuit een flat ergens 3 hoog achter. Dat was vergeten door de leerplichtambtenaar en het systeem. En met grote ogen deze wereld bekeek en er allerlei verwachtingen bij had. Die net als haar vader grote dromen had en die zeker 80% van deze dromen waar heeft gemaakt. Geen borstklopperij, maar tevreden terugkijken terwijl ik een aanloop neem om de volgende sprong te wagen. Waarbij de ondergrond en het pad nog niet helemaal zichtbaar zijn maar het er in ieder geval groener lijkt.
Met mijn verhalen heb ik geprobeerd om een beetje licht en luchtigheid te brengen in de alledaagse en vaak zware gesprekken over de vreemde anderen. Dat was een van mijn doelen in het begin, de kracht van de vele letters die samen kwamen in soms poëtische woorden en verhalen die uiteindelijk ook mijn eigen leven lichter en luchtiger hebben gemaakt. Verhalen die gevangen zaten, zijn ontsnapt en hebben met de laatste finishing touch een nog groter bereik gekregen. Bedankt Annet Sabandar en Society 8 voor de plek die mijn blogs elke zondag weer kregen.
Fijne zondag!
