Dunyalar: Yeni/Nieuw

Yeni is de Turkse vertaling voor nieuw. Nieuw is iets wat pas ontstaan is. Of als je te lang met iets hebt aangemodderd en hoopt dat er nieuwe kansen komen die voor verandering gaan zorgen. Net als vandaag. Het is de laatste dag van 2017 en er staat een nieuw jaar 2018 op ons te wachten. 365 volle dagen die nog ingekleurd mogen worden. De blik is dan naar voren gericht en in het nieuwe jaar gaan we het met zijn allen massaal anders doen. Meer rust nemen, minder eten, meer bewegen, meer genieten van dierbaren, de kleine geluksmomentjes uitvergroten. We gaan mindful leven. Zo van de één op de andere dag.

Goede voornemens noemen ze dat in Nederland. Dit is iets wat ik niet kende van huis uit. Daar deden wij niet aan op drie hoog achter in Osdorp. Want de overtuiging dat het lot voor jou bepaalt wat er in het nieuwe jaar gaat gebeuren was groot. Het voornemen was dan hoe te ondergaan en te ontvangen wat het lot mij brengt. Tijdens de gebeden wordt dan ook gevraagd om meer geduld in plaats van andere wegen en paden om het lijden te verminderen. Met alle respect voor de mensen die dit als de beste manier van hun leven invullen zien. De moeite die ik heb met deze manier in het leven staan, is dat je jezelf buitenspel zet. Het leven komt zoals het komt, en geloof me ik kan het weten. Zoals het feit dat ik me enorm heb verheugd op de week vrij tussen kerst en oud en nieuw, wilde plannen heb gemaakt om elke dag met één van mijn dierbaren quality time te hebben, maar niet verder ben gekomen dan van de bank naar bed rollen, en waarin ik 4 pakken tissues erdoorheen heb gejaagd, liters sinaasappelsap en strips paracetamol heb weggewerkt. Lichtpuntje is dat ik de virussen en bacteriën achterlaat in 2017 en ik me lekker heb laten verwennen, oo mamaatje toch…

Oud en nieuw in mijn tienerjaren waren best gezellig. De broers en zussen kwamen bij mijn ouders en mijn moeder maakte dan een grote pan met arabasi. Dat is een heel pittige kippensoep waarbij je een koude zoute pudding maakt die buiten door de kou opstijft en waarmee je de pittigheid van de soep neutraliseert. Je neemt met je lepel eerst een stukje zoute pudding en dan ga je met je lepel in de soepkom. De kunst is om de pudding niet van je lepel af te laten glijden. Het koude van de pudding en de warmte en pittigheid van de soep zorgt voor een feestje op je tong. Mijn zus en ik wilden ook oliebollen erbij dus met veel fantasie en zonder recept hebben we iets gemaakt wat gefrituurd werd en waar je poedersuiker op deed. De familie vond deze nieuwe smaak lekker.
Het was een vorm van integratie, kippensoep en oliebollen met thee. Dus dat houden we erin, besloten ze. We speelden dan ook spelletjes. Geen bordspellen maar een spel met 12 stenen (echte steentjes) of 5 stenen. Mijn moeder was een kei in deze spelletjes. Ze was zo vaardig met deze steentjes dat de rest geen enkele kans maakte om te winnen. Mijn vader zei weinig maar genoot intens van de volle woonkamer. Kon hij een beetje vitten op mijn moeder dat ze de kinderen niet liet winnen. Dit waren de jaarwisselingen begin jaren tachtig. Vuurwerk daar deden we niet aan, wel sterretjes op het balkon en kijken naar al het mooie siervuurwerk dat anderen afstaken. In het hier en nu maak ik de lekkerste oliebollen en maakt mijn oudste dochter de lekkerste kippensoep. Bijna net zo lekker als mijn moeder maakte.

Het was een vorm van integratie, kippensoep en oliebollen met thee

Blauwe maandag, ook al zo een term die ik niet kende, en in het begin deed alsof ik wist wat het betekende. De maandag na een volle werkweek achter de feestdagen. Waarbij je nog niet je salaris hebt ontvangen van januari en je ontdekt dat je toch net iets te fanatiek was met je pinpas en je gulheid. Als de euforie van jingle bells, lichtjes en oliebollen voorbij is. Dat je wakker wordt en ontdekt dat de oliebollen onder je huid rond je taille zijn gaan zitten. Lees dan deze blog nog een keer en weet dat je niet de enige bent. Dit jaar zal dat rond de tweeëntwintigste januari zijn.

Naast alle gezelligheden en rituelen blik ik ook terug naar een bewogen jaar met veel overgangsmomenten. Het moment dat mijn tiener hoorde dat ze geslaagd was, ik besloot om een opleiding te gaan doen, begon met bloggen, dat ik de mededeling kreeg dat ik voor de vijfde keer oma word, en dat ik mooie inspirerende mensen heb ontmoet waarmee mijn professionele leven is verrijkt. Het is ook het jaar dat ik me meer en meer bewust werd van mijn talenten en mogelijkheden wat mede mogelijk werd door het geloof in mij en de ruimte die ik kreeg door mijn leidinggevende.

Zoals met de arabasi en oliebollen kijk ik naar 2018 met het beste van beide werelden. Het leven komt zoals het komt en de kunst zit hem erin om dit te aanschouwen te ontvangen en met alle kennis en ervaring van de voorgaande jaren aan te pakken. Goede voornemens zijn kleine concrete acties zoals elke ochtend in bed twee minuten genieten dat je een nieuwe dag in gezondheid tegemoet mag gaan.

Veel leesplezier en tot de eerste zondag in het nieuwe jaar!!

Laat een bericht achter

Navigeer