Zamanlama is de Turkse vertaling van timing. Volgens de Dikke van Dale: de keuze van het juiste tijdstip. Bij deze een waarschuwing voor de hele nuchtere mensen onder ons. Dit wordt een vage blog, het wel of niet voelen en snappen van deze blog hangt af van of jij er klaar voor bent om het te snappen. Zeg ik met een dikke knipoog.
Bij ons hadden mijn ouders het vaak over. Vakti zamani geldimi. Op de meeste waarom-lukt-iets- niet?-vragen kreeg ik dat als antwoord van mijn ouders. Waarom kan ik nog niet breien? Je hebt nog niet het juiste evenwicht van kennis over en vaardigheden om de breinaalden te hanteren en de zin om door te zetten na elke lus die je hebt laten vallen. De tijd is er dus nog niet rijp voor. Op de een of andere manier kon ik daar prima mee uit de voeten. Het maakte dat ik het bleef proberen maar ook zo nu en dan het even weg kon leggen om een week later het nog een keer te proberen. Het gaf mij het gevoel alsof er iets magisch in de lucht hing wat maakte dat het met de juiste timing gewoon wel lukte.
Mijn oudste heeft zo leren fietsen. Na een hele zomer oefenen en het opgeven, pakte mijn oudste dochter rond haar 5e aan het eind van de zomer haar fietsje zonder zijwieltjes uit de box, terwijl haar vader zijn auto aan het poetsen was. Ik was op dat moment op het balkon op een afstand haar aan het observeren. Ze stapte op de fiets en in één klap fietste ze weg, aan één stuk zonder te vallen. Zij had zelf bepaald dat het wel mooi geweest was en dat ze die zomer zou fietsen. Haar vader zag het pas bij het tweede rondje op de brede stoep, voor onze flat. Hij keek naar boven en we wisten beiden dat dit een bijzonder moment was; een soort van minimijlpaal, onze dochter bepaalt zelf haar tempo.
Vakti zamani geldimi
Timing dus. Dat is dus het moment waarbij je op het juiste moment, op de juiste plek, de juiste dingen zegt en de energie hebt om ernaar te handelen. Mijn juiste timing om tot inzichten te komen en er ook naar te handelen is in de vroege ochtend. Het eerste moment dat ik dat ontdekte was ik achterin de twintig en moest ik een reflectieverslag voor mijn studie herschrijven. Bij de eerste poging kreeg ik een 4-; ik ging niet diep genoeg in mijn reflectie. Ik snapte echt niet wat de docent bedoelde. Ik las mijn reflectieverslag nog eens 100x na, het stikte van wat er op het moment van een oefening om me heen gebeurd was. Wie wat had gedaan en wat ik er van vond. Met die gedachte ging ik slapen en in de vroege ochtend werd ik om 4 uur in de ochtend wakker. Ik zette een pot stevige koffie en met mijn koffie ging ik op het balkon staan. Ik staarde in de duisternis, de koude lucht voelde ik op mijn blote armen, de dampende koffie in mijn hand. Het was zo stil dat ik mij eigen ademhaling kon horen. Elke slok was een sensatie. De warme koffie en de koude buitenlucht zorgde voor een andere soort opperste staat van concentratie. De woorden en gedachtes kwamen naar boven drijven. Ik had een beetje het effect wat je in de tekenfilms van Popeye ziet, nadat hij een blik spinazie naar binnen had gewerkt. Toen mijn koffie op was, pakte ik nog een keer de studiehandleiding, las ik voor de zoveelste keer mijn reflectieverslag, ging ik achter de pc zitten en begon te schrijven.
De dag erna leverde ik het in bij de docente. Twee weken later kreeg ik het terug waarop met rode pen een 6,4 op stond. De reflectie was perfect maar er zaten veel taalfouten in. De juiste timing is dus voor mij, vroeg in de ochtend, warme koffie, koud en stil. Het is inmiddels een vast ritueel geworden waarbij ik niet meer altijd om 4 uur opsta maar een paar uurtjes later. Dit allemaal zonder de wekker. Het vinden van de juiste timing om tot verandering bij jezelf of anderen te komen is net als surfen op tijd en je Popeye-momentjes ontdekken.
Je kent het vast wel, dat je met een groep mensen die je nog niet heel goed kent tot een afspraak probeert te komen en dat dit in één keer gewoon lukt. Dat je tijdens deze meeting eerst heel voorzichtig oversteekt met kleine ballonnetjes met ideeën en dat deze dan veranderen in grote luchtballonnen. Dat je alle vijf een ongelofelijke honger hebt om al je energie hierin te steken. Dat bij elke ontmoeting de tijd vliegt en het volgende overleg eeuwen ver lijkt. Dat je aan een half woord genoeg hebt. Ja, dan is de timing juist en match van energie goed. Nog geen half jaar later sta je buiten op een brug in het centrum een groepsfoto te maken. Met het besef dat de andere vier vrouwen en ik een grote stap hebben gezet. We zijn samen het gezicht van een nieuwe onderneming. Of wij onze dromen allemaal waar gaan maken, moeten we nog ervaren, maar het vertrouwen in elkaar en in de plannen is er. Maar het afgelopen half jaar zijn we allemaal enorm gegroeid, ieder op onze eigen manier en dichter bij elkaar gekomen. De eerste mijlpaal hebben we bereikt en de rest smaakt naar veel meer. Naast deze fantastische ervaring gebeuren er nog meer bijzondere dingen, dingen die ik een paar jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. Ze ploppen als paddenstoelen uit de grond en met de juiste liefde en aandacht gaan sommige groeien en sommige afsterven. De tijd hebben voor de juiste dingen en de juiste timing vinden gaat nu hand in hand. Al met al is deze blogger een tevreden en dankbaar mens!
