Mijn neef postte een bericht op Facebook. Die avond zou de sale beginnen bij Zara. Eerst online en de volgende ochtend in de winkels. Hij weet dat. Als geen ander. Gekscherend wordt gezegd, ook door hemzelf, dat Zara zijn zus is. Je kunt je vast wel voorstellen dat hij er altijd tiptop uit ziet. Ik ben het tegenovergestelde. Winkelen is niet mijn sterkste kant en ik loop bij voorkeur in een joggingbroek.
Ik kan niet en ik wil niet winkelen. ‘Kan niet is dood en wil niet ligt ernaast’, wat ik een heerlijke uitspraak vind, geldt in het geval van shoppen niet voor mij. Ik heb er geen gevoel voor en raak in paniek als ik posters met sale of in welke taal dan ook de uitverkoop wordt aangekondigd. En al helemaal sale bij de Zara!
Als het echt moet, ga ik vroeg in de ochtend als de winkels net open zijn, het liefst op een doordeweekse dag wanneer iedereen werkt en ik vrij ben, naar de stad om te kijken of iets leuks zie. Het is dan nog rustig, het personeel nog vriendelijk en de kleding ligt nog netjes opgestapeld. Als ik in de mood ben, pak ik wat kleding uit het rek en ga passen, om het vervolgens weer terug te hangen omdat het mij toch anders staat dan de modellen op Zara online. Die dames zijn namelijk 1 meter 78 en wegen 54 kilo. Ik ben nog geen 1 meter 54 en weeg 78 kilo. Okee, beetje overdreven, maar je snapt dat zo’n foto met een slank model op de website not really een maatstaf voor mij is. Vandaar dat online shoppen al helemaal uit den boze is. Dan heb ik nog meer werk, want dan moet ik het terugsturen.
Zij zijn 1 meter 78 en wegen 54 kilo. Ik ben nog geen 1 meter 54 en weeg 78 kilo.
Terug naar de sale. Vandaag, zo’n drie dagen na die beruchte aankondiging, doe ik een poging.
VOL-LE-DIG kansloos natuurlijk op zaterdagmiddag 16.00 uur. Al voor de entree wordt er geduwd om naar binnen te komen en dat terwijl het filiaal toch echt twee vrij ruime ingangen heeft. Het alarm gaat af en er wordt een vrouw gecontroleerd. Uiteraard zegt ze dat ze niets heeft gestolen, maar haar handtas wordt alsnog binnenste buiten gehaald om te controleren of ze werkelijk niets heeft gegapt. Binnen ligt er kleding op de grond en staan diverse fashion addicts te graaien in de hopen shirts die diezelfde ochtend nog door het personeel keurig gevouwen was neergelegd. Het voelt alweer alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Net als ik achter iemand langs probeer te lopen, doet die ouwe tang een stap achteruit om het jurkje beter te bekijken. Mens, doe een bril op, dan zie je meteen dat de kleur je niet staat. Ik raak al weer geïrriteerd. Ik werp nog snel een blik naar de andere kant van de winkel, besluit binnen 2 seconden dat ik niets zie en ga weer richting uitgang, waar het arme kind nog steeds haar onschuld staat te bewijzen. De beveiliger is nog niet klaar met haar en is nog steeds druk bezig met het controleren van haar spullen. Ik slaak een diepe zucht en loop de winkel uit, de drukke Nieuwendijk op. Ik twijfel niet langer en sla rechtsaf de steeg in richting de Nieuwezijds Voorburgwal. Via de grachtengordel en de Jordaan wandel ik naar huis, genietend van het zonnetje dat toch nog besloot door te komen. Ik maak een korte tussenstop op de Lindengrachtmarkt om mijn favoriete bloemen te kopen: lelies. Eenmaal thuis doe ik de bloemen in de vaas, pak mijn krantje en koffie erbij en zet de laptop aan voor de wedstrijd tussen Zuid-Korea tegen Mexico. Met het raam open hoor ik nog de stadsgeluiden en zwerver Wim die de boel weer eens bij elkaar loopt te schreeuwen. En terwijl anderen zich op dit moment een slag in de rondte winkelen en de Zara medewerkers straks overuren maken omdat de kleding weer netjes in de rekken en op de planken moet liggen, zit ik al weer in mijn appartementje te genieten van de rust, met mijn leren broek verruild voor mijn (eeuwige) joggingbroek.
