Het leven is…kort. Een brief aan mijn neef.

Brutalen hebben de halve wereld. Dat was altijd wat in mij opkwam als ik aan je dacht of je zag. Je was een levensgenieter, creatief en een gangmaker, had een vlotte babbel, een hoop branie en een goed netwerk. Daardoor gingen allerlei deuren voor je open; ID&T en DUTCH Magazine, waarvan je mij altijd een exemplaar gaf, zijn mij het meeste bij gebleven. Ik vond het geweldig hoe je het toch allemaal flikte. We zagen elkaar niet vaak, maar als dat wel zo was, was het altijd gezellig.

21 mei 2005. Ik was hoogzwanger, had nog twee weken te gaan, en zat in een restaurant tapas te eten toen ik werd gebeld. Het was mijn jongere neef, die toevallig stage bij jou liep. Je was er niet meer. Het was alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Hoe bedoelde hij, je was er niet meer. Maar er was niets aan gelogen, want ook mijn moeder vertelde het me kort erna. Van de spanning werd mijn buik hard en ik kreeg steken. Mijn eetlust was ook direct verdwenen en ging huiswaarts. Wat is dit voor belachelijk nieuws, dacht ik alleen maar. De spanning bleef aan en jouw plotselinge overlijden leek er voor te zorgen dat mijn weeën werden opgewekt. Twee dagen erna beviel ik van mijn zoon. Dolgelukkig met zijn geboorte en tegelijkertijd nog steeds verdrietig door jouw heengaan. Ik was lichamelijk en emotioneel nog niet stabiel genoeg om naar je begrafenis te gaan en heb alles op een afstand gevolgd. Facetime hadden we toen nog niet, dus moest ik het van verhalen hebben. Dat maakte het heel onwerkelijk. Pas veel later, op een familiedag, besloot ik je graf te bezoeken. Dat moest ik doen, want ik heb nooit afscheid van je kunnen nemen. Ik kan me herinneren dat ik naar die grafsteen bleef staren. Die grafsteen waar jouw naam op stond. Fuck, nu wist ik het zeker. Het is echt zo.

Er zijn vaak momenten die me aan jou doen denken. Zeker nu ik ook een netwerk heb in het wereldje waarin jij zat. Ik hoor bekende namen, ik zie bekende gezichten, ik leer nieuwe mensen kennen die aan jou gelinkt zijn. Met trots vertel ik dan dat we familie zijn. Mijn zoon, jouw neefje, is inmiddels uitgegroeid tot een creatief en charmant ventje met een vlotte babbel, net als jij. ‘It runs in the family’ toch? Of zal het aan de geboortemaand liggen? Ik denk in ieder geval dat jullie elkaar wel zouden mogen.
Jeetje Arthur, je wordt nog steeds gemist in de familie, man. Zeker nu je vandaag 50 jaar zou zijn geworden. Wat een mooi feestje zou dat zijn geweest. Dus we nemen er vandaag eentje op je!

Happy birthday in heaven! Cheers! <3

Laat een bericht achter

Navigeer