Het leven is… toch minder zwaar dan je zou denken!

‘Gezond en lekker!’ appt mijn broer mij terug wanneer ik foto’s stuur van mijn lunch en avondeten. Ben ook best blij met wat ik tot nu toe in elkaar heb weten te flansen. Veel groenten en fruit, vis, fruitsmoothies, verse sappen en water. Ben inmiddels kind aan huis op de Ten Kate markt en elke dag scroll ik op Pinterest op zoek naar inspiratie voor een gezonde maaltijd. En terwijl ik dit typ, denk ik what the health is er met mij gebeurd?

Met lichte weemoed denk ik terug aan de calorierijke kapsalons, de broodjes shoarma met friet van Mesut 1 in de De Clercqstraat of de bbq’s in het park. De enige keer dat ik nu nog  in het park te vinden ben, is om een rondje te joggen. En de snackbar heb ik verruild voor mijn eigen keuken. Als ik maar niet zo’n health freak word, denk ik stiekem. Zo eentje die anderen gaat zeggen hoe ongezond hun lifestyle is. Of vies kijkt wanneer iemand een patatje oorlog met uitjes eet. Dat zie je vaak bij voormalig rokers die zijn omgeturnd in onmogelijke betweters. ‘Heb je niet gelezen wat er op je pakje staat? Roken is dodelijk! Hoe kan je dat doen? Walgelijk!’ En dat terwijl ze net zelf twee weken gestopt zijn. Dat is pas walgelijk.

Inmiddels heb ik wel een beetje mijn hoop gevestigd op wat minder kilo’s, op een beetje vooruitgang. Ik heb het al opgemerkt, wanneer ik ’s ochtends mezelf en profile in de spiegel bekijk. Mijn buik is aan het slinken; ik lijk nu drie maanden zwanger en niet vijf. Het lijkt de goede kant op te gaan.
Mijn streven is een gewichtsverlies van 14 kilo. Zoveel? Ja, zoveel. Voor de mensen die me niet kennen, ik ben namelijk maar drie turven hoog en bovendien een 40-plusser. Volgens mijn BMI ben ik veel te zwaar voor mijn lengte. Of ben ik gewoon te kort voor mijn gewicht?
Vraag echter niet naar hoe zwaar ik exact ben. Dat is namelijk, net als vragen naar de leeftijd van een vrouw, heel ongepast. In werkelijkheid vind ik het gewoonweg beschamend om de waarheid te zeggen, dus bespaar je de moeite, ik zeg toch niks. Duidelijk is dat er werk aan de winkel is. Laten we het daar op houden.

Ik lijk nu drie maanden zwanger en niet vijf

Welnu, tijd voor de weegschaal. En wegen doe je in de ochtend, so I’ve heard….
Met een wat slaperig hoofd stap ik uit bed en strompel naar de badkamer. Ik ga vol goede moed op de weegschaal staan en ben in één klap wakker. WTF! Ik ben twee kilo aangekomen! Hoezo ben ik niets afgevallen?? Geïrriteerd stap ik er vanaf en buig me over de display. Ik kijk of de wijzer wel exact op de nul staat. Shit. Ja dus. Ik verschuif de weegschaal iets naar beneden. Misschien ligt het aan de badkamervloer. Helaas geen verschil. Ik pak het vreselijke ding op, loop ermee naar het balkon en sta op het punt het naar beneden te gooien. Op het laatste moment bedenk ik me en zet de weegschaal weer terug op zijn plek. Licht verslagen zit op de rand van het bed en kijk  met een schuin oog naar de spelbreker op de grond. Wauw, dit is geloof ik wel het meest frustrerende wat ik tot nu toe in mijn health journey heb meegemaakt. Gezond eten, sporten maar niet afvallen. Ik voel verschrikkelijke aanstelleritis opkomen. Mijn schouders hangen alvast en mijn innerlijke dramakind begint tot me te praten. ‘Je kunt nu twee dingen doen. Opgeven en comfort food scoren bij Mesut 1. Hm, om 7.30 uur is die nog niet open maar je kunt altijd voor de deur wachten…’
Nee, hou op, doe normaal. Okee, optie 2 is doorgaan en minder bezig zijn met gewichtsverlies. Ik loop schoorvoetend naar de badkamer en ga nog één keer op de weegschaal staan.
En dan zie ik het. De wijzer staat twee kilo rechts van het startgewicht en niet links. Dat betekent dat ik lichter ben en dus niet zwaarder! Ik was zo gefocust op verandering van de wijzer dat ik niet eens goed lette op de cijfers.

Pfff… stress om helemaal niks. Mijn nieuwe streven is doorgaan met gezond leven, dan komt het afvallen kennelijk vanzelf. Al is het misschien nu wel tijd voor een digitale weegschaal én een bezoekje aan de opticien.

1 Comment

Reply To Greet Cancel Reply

Navigeer